Seks po katolicku - Fronda

ozmieniać chrześcijańskiego wydarzenia na ciąg powszechnie uznawanychwartości. Nie można też lekceważyć prawdziwych wartości jak czegoś,co wolno pominąć. Potrzeba zatem rozróżnienia.Istnieją wartości absolutne - lub, jak mówią filozofowie, transcendentalia- są nimi, na przykład, prawda, dobro i piękno. Kto je dostrzega,szanuje i kocha, ten dostrzega, szanuje i kocha Jezusa Chrystusa, nawetjeśli o tym nie wie albo uznaje się za niewierzącego, ponieważ w gruncierzeczy Chrystus jest prawdą, sprawiedliwością i pięknem. Istnieją teżwartości względne (lub kategorialne), jak kult solidarności, umiłowaniepokoju, szacunek do przyrody, postawa dialogiczna itd. Te zasługują nabardziej szczegółową ocenę, by ustrzec się dwuznaczności w wyjaśnianiu.Solidarność, pokój, przyroda, dialog mogą stać się dla nie-chrześcijaninakonkretną okazją do początkowego i nieformalnego zbliżenia się do Chrystusai Jego tajemnicy. Lecz jeśli w jego oczach zaczynają być absolutyzowaneaż do oderwania się od swych obiektywnych korzeni lub, co gorsza,przeciwstawiane są głoszeniu wydarzenia zbawczego, wówczas zmieniająsię w podżeganie do idolatrii i przeszkodę na drodze do zbawienia. Podobnie,w przypadku chrześcijanina, te same wartości - solidarność, pokój,przyroda, dialog - mogą dostarczyć cennych impulsów w uwiarygodnieniucałkowitego i żarliwego przylgnięcia do Jezusa, Pana wszechświatai historii. Tak, na przykład, było ze św. Franciszkiem z Asyżu.Lecz, jeśli chrześcijanin, z zamiłowania w otwieraniu się na świat czyteż dla dobrego sąsiedztwa ze wszystkimi, niczego niemalże nie przeczuwając,zacznie istotnie rozcieńczać wydarzenie zbawcze w zachwyciei podążaniu za tymi wtórnymi celami, wnet zamknie sobie drogę osobistejwięzi z ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Synem Bożym, z czasempocznie gustować w grzechu apostazji (odstępstwa), a w końcu odnajdziesię po stronie Antychrysta.6. We wstępie do Trzech dialogów Sołowjow opowiada, że w ówczesnychczasach, w jednej z rosyjskich guberni, zaczęła przyjmować się pewnanowa religia, skrajnie upraszczająca sprawowanie liturgii. Jej wyznawcy„po wydrążeniu sobie w jakimś mrocznym kącie izby średniej wielkościdziury w ścianie... przykładali do niej wargi, powtarzając po wielokroćz uporem: izbo moja, dziuro moja, zbawcie mnie!". W tym niewiarygodnymwariactwie - zauważa Sołowjow - zaletą było poprawne używa-254FRONDA 44/45