Seks po katolicku - Fronda

czterech kardynałów i armia 666 żołnierzy. Podejmowano się odszyfrowywaniaznaczenia tajemniczej liczby, z którego to wynikało, iż kombinacjaposzczególnych cyfr: 30+1+300+5+10+50+70+200, dająca razemsumę 666, odpowiada znaczeniowo literom układającym się w greckiesłowo lateinos. Podstawienie cyfr odpowiadających transkrypcji hebrajskiej:200+6+40+10+10+400 dawało tę samą sumę, a przy okazji to samosłowo, tyle że po łacinie: latlnus. Nie było to żadne odkrycie. Kombinacjętę znał już św. Ireneusz z Lyonu, tyle że znaczyła ona wówczas imperialnyRzym.Ale na tym nie koniec. Pewien francuski protestant Pierre du Moulinw książce Uaccomplissement des propheties z 1612 roku biblijne określenie„złota czasza pełna nieczystości" przetłumaczył na łacinę jako PoculumAureum Plenum Abominationum, z czego uzyskał z inicjalnychliter słowo PAPA, ciesząc się, że dowiódł tego na przykładzie samegopapieskiego języka. Zmianę kalendarza z juliańskiego na gregoriański,jaką przeprowadził Kościół w 1582 roku, zinterpretowano jako usiłowaniaAntychrysta, by opóźnić wyznaczoną apokaliptyczną liczbę 1260 latwskazującą na powrót Chrystusa. Wykazywano dodatkowo, że od ustaleniadaty sprawowania świąt paschalnych na Soborze w Nicei w 323 rokupod cesarzem Konstantynem, aż do zmiany kalendarza pod władzą papieżaRudolfa minęło akurat 1260 lat. A ponadto, jeśli komuś jeszcze tegomało, imiona dwóch wspomnianych władców: Constantinus i Rudolphusdają razem nie co innego, tylko liczbę Bestii. W tę polemikę wdał się jezuitaFrancesco Juarez, dowodząc, że według wszelkich danych z Tradycjisiedzibą Antychrysta nie jest Rzym, ale Jerozolima.Mit wielkiego władcyWiek XVII to epoka wielkich wojen. Najpierw krwawa, wyniszczającawojna trzydziestoletnia w Europie (1618-1648), następnie zagrożenie inwazjąmuzułmańską ze strony Turcji. Postać Antychrysta schodzi na dalszyplan, ukrywając się pomiędzy linijkami różnych religijnych i politycznychprzemówień. Natomiast na czoło wysunęła się nowa teologia imperialna,skupiona na związku silnej władzy politycznej z chrześcijaństwemoraz sakralizacją roli wielkiego suwerena. Tradycja takiego myśleniakorzeniami sięgała epoki Konstantyna Wielkiego, wraz z którym ustałyZIMA 2008219