Seks po katolicku - Fronda

z ich czysto politycznej wizji roli Kościoła. Ale paradoksalnie z tego samegoźródła wypływa również fakt, że projekt ten poniósł klęskę. Jeśli bowiem braciaKaczyńscy rzeczywiście chcieli umacniać za pomocą katolicyzmu polskątożsamość narodową, to powinni byli odwołać się do innych środowisk (takżeobecnych w ich własnej partii, ale trwale marginalizowanych) i do innychmetod. Nowoczesny, otwarty, zakorzeniony w chrześcijaństwie patriotyzmjest bowiem obecnie budowany w Polsce w wielu posoborowych ruchachi wspólnotach katolickich, w duszpasterstwach akademickich, w chrześcijańskichinstytucjach świeckich, w motywowanym religijnie wolontariacie czyw świadomym swej misji duchowej harcerstwie. Do tych właśnie formacji,jeśli chce zachować swoje wpływy, powinien był odwoływać się PiS. Wymagałobyto jednak istotnej zmiany paradygmatu politycznego. Trzeba by zaakceptowaćsytuację, w której katolicyzm nie jest już tradycyjnym komponentemprawicowości, ale stanowi główny rdzeń tożsamości światopoglądowejjednostek. Tożsamości, która zresztą nie jest już dziedziczona, ale pozostajew znaczącym stopniu efektem osobistych decyzji.Ten typ katolicyzmu jest jednak trudniejszy do politycznego wykorzystania.Co więcej, rodzącemu się obecnie archipelagowi wiary (w odróżnieniuod archipelagu radykalnej ortodoksji Pawła Milcarka - obejmuje on niecoszersze środowiska chrześcijańskie) nie wystarczy religijna retoryka. Będziesię on domagał konkretnych decyzji: prorodzinnych, promacierzyńskich,ograniczających dostęp do pornografii czy wzmacniających rolę religii w wychowaniuobywatelskim. Bracia Kaczyńscy nie wydają się na razie gotowi dopróby pozyskiwania nowych religijnych środowisk. Wymagałoby to bowiemodrzucenia wizji katolicyzmu jako narzędzia budowania państwa i zgodę nauznanie wiary za jeden z fundamentów działalności politycznej. To zaś wymagałobyprzyznania, że projekt polityczny powinien być oceniany z punktuwidzenia Kościoła, a nie odwrotnie.TOMASZ P. TERLIKOWSKIrys. Janusz KapustaZIMA 2008