Seks po katolicku - Fronda

skłaniając go do ofiary z intelektu w nihilistycznym amoku. W końcuspustoszył mu wolę, pozostawiając go w świecie moralnej dowolności.Bez wątpienia powrót do postaci, takich jak Rosmini, może okazać siępomocą Opatrzności w odzyskiwaniu człowieka w jego całości.Zraniony KościółW marcu 1833 roku tekst książki o ranach Kościoła był już gotowy. Przeleżałjednakże przez piętnaście lat w szufladzie, zanim odmienił się niecoklimat nieufności w stosunku do kogokolwiek, kto marzył o zreformowaniużycia chrześcijańskiego. Rosmini znał i doceniał książkę Josephade Maistre'a Du pape, znał też wysiłki podejmowane przez Lamennaisaw pracy na temat zła w Kościele Le maux de 1'Eglise et de la societe et desmoyens d'y remedier (Paris 1836). Wiedział również o głośnym nawróceniuna katolicyzm Johna Henry ego Newmana i o „ruchu oksfordzkim"odnowy duchowej powstałym w łonie Kościoła anglikańskiego. Głosywołania o reformę dochodziły także z Niemiec i Szwajcarii (Greith,Hirscher, Wassenberg). On sam już w 1823 roku podjął pierwszą próbęwypowiedzenia się w sprawach kościelnych w Panegiryku o Piusie VII,słynnym papieżu szykanowanym przez Napoleona. Wyraził tam pragnienie,aby papież powrócił do roli biskupa pomiędzy biskupami jakopierwszego pośród nich. Domagał się od samych biskupów, aby byli pasterzamii nauczycielami dla duchowieństwa i świeckich. Chciał też, abyich nauczanie opierało się na pogłębionej znajomości Pisma Świętego.Kościół potrzebuje bardziej pasterzy niż książąt czy polityków - dowodził.Zarządzanie diecezjami można pozostawić świeckim, by tym lepiejmóc oddać się duchowemu aspektowi życia chrześcijańskiego.W 1846 roku rozpoczyna się pontyfikat Piusa IX. To sprzyjającymoment na opublikowanie Pięciu ran Kościoła świętego, które wychodzą,początkowo anonimowo, w Lugano w 1848 roku w wydawnictwieVeladini, rok później zaś w Neapolu z naniesionymi przez autora poprawkami,w ramach witryny Batelli. 165 paragrafów podzielonych napięć rozdziałów, z zagajeniem oraz wstępem. Inspirację tytułu Rosminizaczerpnął z przemówienia Innocentego IV podczas Soboru w Lyoniez 23 czerwca 1245 roku, w którym papież mówił o pięciu „nieludzkichranach" na ciele Kościoła, nawiązując do ran zadanych Zbawicielowi naZIMA 2008105