FRONDA

Kilka razy przy okazji studiowania Pisma Świętego trafiliśmy ze znajomymina coś takiego, co nazwaliśmy teologią jedzenia w Nowym Testamencie.Ciekawe, że Jezus Chrystus co chwila mówi o jedzeniu. Uzdrowił dziewczynęi nakazuje: „Dajcie jej coś jeść", przychodzą tłumy, a on mówi: „Wy dajcieim jeść", odwiedza Apostołów po zmartwychwstaniu - i pierwsze, co robi,to je; gdy objawia im się w Galilei na brzegu jeziora, to przygotowuje dlanich rybki na ogniu. Skąd u Mesjasza taka troska o pożywienie?Przede wszystkim trzeba zauważyć, że kultura jedzenia w tamtych regionachbyła bardzo wysoko rozwinięta ze względu na to, że jedzenie to był momentzebrania, spotkania się, moment symboliczny, obudowany rytuałami, bardzoznaczący - nie każdy z każdym mógł zjeść czy połamać chleb. Wspólny posiłekbył oznaką przyjęcia kogoś do grona przyjaciół lub wręcz do rodziny, zaufaniamu, szacunku. Jedzenie nie było więc wyłącznie zaspokajaniem głodu. Wspólneposiłki miały w sobie coś z sacrum. W ogóle jedzenie przyjmowane było jakodar Boga. Modlono się o dostatek i szczerze dziękowano, jeśli Pan Bóg nimobdarzał. Pogarda dla ciała i jego najprostszych potrzeb była Izraelitom obca.W obfitości jedzenia widzieli oni błogosławieństwo Boga. Składane ofiary byłymiędzy innymi dziękczynieniem za dobrobyt, a równocześnie zaproszeniemBoga do wspólnej uczty. Człowiek zasiadał z Bogiem do stołu w świątyni, a Bógz kolei był gościem przy każdym izraelskim stole. Szczególną oprawę otrzymywałyposiłki świąteczne, które od innych różniły się nie tylko obfitością potraw,lecz przede wszystkim swoim religijnym charakterem, wspólną uroczystąmodlitwą, czytaniem Biblii, wspominaniem dawnych wydarzeń i bogatą symboliką.Kiedy zabrakło świątyni, do rangi prawdziwej liturgii urosły wieczerzeszabatowe. Wprawdzie nie składano wtedy krwawych ofiar, ale posiłki te miaływ sobie coś z misterium. Chrześcijańską pozostałością świątecznych stołówIzraela jest przede wszystkim Eucharystia! Nie zapominajmy jednak o naszychcudownych, w całym tego słowa znaczeniu, wieczerzach wigilijnych czy śniadaniachwielkanocnych, z ich bogatą obrzędowością, która także kieruje sięswoistymi przepisami o „koszerności".Ale czy w trosce Jezusa o pożywienie nie chodzi też o inną ważną rzecz? Czynie jest tak, że w zachodniej kulturze skażonej hellenizmem, który relacjęZIMA 200671