FRONDA

tak wiele, poznając je na reprodukcjach, a nie w bezpośrednim kontakcie, jakto było zamierzone).Współczesna Wenus i Galatea są szczuplejsze, a ich policzki są lepiejwyrzeźbione. Ale widzimy też, że w XVII wieku Bernini tworzył postaciekobiece, jak choćby Dafne, niemal „zagłodzone", o młodocianych rysachprzywodzących na myśl Kate Moss. Natomiast sztuka współczesna nie starasię już odtwarzać rzeczywistej ludzkiej urody, a zamiast tego apeluje symboliczniedo naszej wyobraźni.Stoję przed witryną sklepu Max Mara na Via Condotti w Rzymie, niedalej niż piętnaście minut marszu od fontanny Berniniego na Piazza Navona.W witrynie stoi manekin o proporcjach supermodelki. Czym się różni odSabiny?Tutaj, w tym manekinie, obecny jest duch współczesnego Praksytelesa(Praksyteles był greckim rzeźbiarzem z IV wieku p.n.e., który zasłynął międzyinnymi posągiem Afrodyty). Podobnie jak luksusowy manekin krawiecki, Sabinai greckie boginie były wymalowane i wystrojone, aby stać się obiektami podziwu.W manekinie tym nie ma żadnej artystycznej zasługi. To figura na kształtrobota, produkowana masowo, pozbawiona sutków i organów płciowych. Niepróbuje też przekazywać emocji, jak rzeźby Berniniego. Niczym lalka Barbie,jest kanciasta i rozpoznawalna jako kobieta jedynie po cechach drugorzędnych.Mimo to warta jest uwagi, bo stanowi obraz i wzorzec urody, którypowinien zajmować poczesne miejsce w Metropolitan Museum przez kolejnedwa tysiące lat, stojąc obok posągu Sabiny w salach grecko-rzymskiej galerii.LAURENCE KIRWANTŁUMACZENIE ALEKSANDRA KOWALSKAArtykuł Laurencea Kirwana jest częścią książki Bez skazy. Chirurgia plastyczna bez tajemnic. Poznań 2006. Publikujemygo dzięki uprzejmości wydawnictwa Vesper.