FRONDA

wszak wskrzeszony musiał kiedyś umrzeć „po raz wtóry". Z drugiej stronymotyw ten koresponduje z enigmatyczną zapowiedzią śmierci definitywnej,ostatecznej, nieodwołalnej, o jakiej zdaje się mówić Janowa Apokalipsa: „Tojest śmierć druga - jezioro ognia" (Ap 20, 14).A ty grzechocz a ty skrzekoczA ty chrzęść nam pusta skóroA gdy nie chcesz nam skrzekotaćUmrzesz trupie śmiercią wtóra(Na trupa [V])Dla autora osobliwą śmiercią wtóra jest tutaj „przekorne" milczenie zewłoku.Motywy analogiczne muszą silnie nurtować jaźń Rymkiewicza, skoro zescholastyczną skrupulatnością analizował je w artykule Chustka na twarzyŁazarza („Gazeta Wyborcza", 19-21 IV 2003) oraz w eseju Przez zwierciadło(„Twórczość" nr 7, VII 1993).Pomimo egzystencjalnej powagi, emanującej z lwiej części wierszy o zagadceśmierci, Mistrz paradoksu i persyflażu potrafi do tego tematu podchodzićtakże z rokokową lekkością, żartobliwie i wesołkowato.Już spod śniegu wystawiłySwoje łebki o! krokusyMam dwa kroki do mogiłyNicość robi wielkie szusy(Trzy piosenki o nicości)Jak widać, młodopolska ironia i sardoniczny rechot są nadal skutecznymitrikami, za pomocą których bezsilny „byt-dla-siebie" próbuje oswoić grozęostatniego aktu. W końcu „Śmierć to jest tylko istnieniowy błąd" (Ogródw Milanówku, szósta rano).2.3. Ogród, czyli kosmosDwa ostanie zbiorki Rymkiewicza: Znak niejasny, baśń półżywa i Zachód słońcaw Milanówku, składają się na wielką metaforę Ogrodu, czyli - poetycki modelZIMA 2006 f U*