FRONDA

Nic jest twój kij pastuszy i nic są twe wieńceKtóre wiosna rozdaje pannom i młodzieńcomNic ten motyl co fruwa wokół dłoni białyNic dzień każdy a włosy czemu posiwiałyNiczemu jak mi służyć O nic ja nie stojęKto ty jesteś pasterzu Przyjmij to nic mojeNic mi te złote zioła i nic złote deszczeNic nie było Nic będzie Nic ja w ustach pieszczę[-.](La tempesta)W ramach gier lingwistycznych, chcąc zwiększyć polisemię tekstu, autorżongluje różnymi pojęciami nicości, stosuje tzw. klisze („O nic ja nie stoję")i miesza związki frazeologiczne (Mc co jest Czy nic nie ma co by czymś nam było).Wprowadza też w krąg swych zainteresowań kolokwialne rozumienie nicości- jako marności, bezwartościowości, braku jakiegokolwiek znaczenia (dlakogoś).Tempus edax rerum - nieuchronność przemijania implikuje nie tylko zniweczenieegzemplarycznej jednostkowości: „A co ci żyło to ci w nic umiera"(Na ciało moje gdy umiera), lecz dotyka także gatunkowej obecności, tudzieżstaje się przyczyną entropii wszechświata: „I świat jest na zniszczenie w tępustkę rzucony" (Ogród w Milanówku, przelot gawronów). Pesymistyczna wersjawariabilizmu nie pozostawia miejsca na nadzieję: przyszłością świata będziebezkres (Anaksymander). Szczególną formą nicości okazuje się dla poety...czarna dziura kosmiczna.Co tam jest? Czarna dziura ale nie ma dziuryDziura co łyka gwiazdę czaszkę krew i chmury[...]Przestrzeń której zabrakło nagle przestrzennościCo za nicość! Czy nicość może być w nicości?(Dla Platona)HO* FRONDA 41