FRONDA

niemożliwą. Ukrywanie niewiedzy przysparza więcej wstydu niż odważneprzyznanie się do własnych braków. Dlatego w utworze Weźcie te wiersze (Mojedzieło pośmiertne) czytamy:Weźcie te wiersze weźcie z nich co chcecieI niech wam mówią że wy też umrzecieNad to niewiele moje wiersze wiedząPokorne wyznanie jest tutaj de facto przyznaniem się autora do minimalizmugnoseologicznego, jaki musi się stać udziałem każdego poety, który marzyo wiedzy intersubiektywnej i interkomunikowalnej.Jeszcze jednym szkopułem, rzucającym cień na poznawczy status poezji,jest problem ujęty w słynnej przestrodze Homera: „Wiele bo kłamią śpiewacy".Rymkiewicz konkretyzuje ostrzeżenie: „To jest wada poetów - bytz niebytem mylą" (Kosmiczny walc Johannesa Brahmsa). Sprowadzenie słabości„śpiewaków" do ontologicznych pomyłek jest nie tylko ważkim przejawemsamokrytycyzmu, lecz także uzasadnieniem metodycznej rezerwy wobeczapędów do leksykalnych mutacji, jakie z reguły są pochodną rozpalonejwyobraźni poetyckiej.Wprawdzie w programowych, teoretycznych szkicach Profesor postulował,by przywrócić współczesnemu poecie utraconą rangę maga, ale w praktycenierzadko sygnalizował słabe strony i niedostatki „magicznychpredyspozycji" swej konfraterni. Nie bez kozery Stanisław Barańczak utrzymuje,że autor Porwania Europy stworzył swoistą „metafizykę paradoksalną,opartą na ciągłych sprzecznościach wewnętrznych" (vide: Świat bez czasu,„Twórczość" nr 1,1 1975, s. 111).2. Problemy metafizyczneGros poetów pośrednio lub bezpośrednio uprawia metafizykę, co wynikaz samej natury sztuki poetyckiej - chociaż można sobie wyobrazić próby realizacjiw mowie wiązanej rygorów wysuwanych przez filozofię analityczną.Jarosław Marek Rymkiewicz, jako apologeta dociekań metafizycznych, z imponującąpasją stale i wciąż podejmuje tematy oficjalnie uznane za problemy104*FRONDA 41