FRONDA

swojej poezji, słynnego już „przygłupa istnieniowego", który niekonieczniemusi być postacią z „baśni o śmierci", jak sugeruje Maria Janion w laudacjiŚmiertelny nieśmiertelny (vide: „Twórczość" nr 11 [696], XI 2003, s. 7). Wedługmnie ów przygłup istnieniowy to symboliczne wcielenie człowieka, metaforycznysynonim podmiotu poznającego, groteskowy prototyp filozofa. Jak sięokazuje, na złą sprawę, nawet najwięksi mędrcy mają blade pojęcie o egzystencji.„Istnienie zawróciło nam w głowie i wobec tego nasze zdolności umysłowenie okazały się zbyt imponujące" - sarkastycznie konstatuje RyszardPrzybylski w posłowiu do Zachodu słońca w Milanówku. Cytowany autor Tojest klasycyzm nazywa Mistrza z Milanówka „poetą metafizyki istnienia", cowydaje się mianem trafnym, chociaż w świetle powyższych rozważań możebudzić obiekcje. Wszak introdukcja przygłupa istnieniowego nie jest dobrąrekomendacją dociekań metafizycznych. Ot, kolejny paradoks w rynsztunkupoety lubującego się w paradoksach...1.3. Poznawczy fenomen poezjiSkoro ani przyrodoznawstwo, ani teologia, ani filozofia (tak czy inaczej rozumiana)nie potrafią dostarczyć pożądanych odpowiedzi na nurtujące nas odprawieków pytania - może poezja będzie w stanie to uczynić? Choć zbliżyćnas do prawdy transcendentalnej?Jak już wcześniej wspomniałem, na podstawie takich wierszy jak W obroniemetafizyki, Widomie skryta czy Co to jest drozd (I) można „imputować"Rymkiewiczowi wiarę w szczególne możliwości poznawcze mowy wiązanej,zdolnej do uchwycenia istoty rzeczy w sieć języka archetypów i symboli(Cassirer). W tym punkcie Rymkiewiczowskie intuicje metapoetyckie spoty-|02* FRONDA 41