FRONDA

empirycznych. Niemałym optymizmem wykazali się mimo wszystko neopozytywiści,którym się wydawało, iż zdania protokolarne (składające się nafundament naukowej deskrypcji świata) są wystarczającym zakorzenieniemludzkiej wiedzy w empirii. Tak zwany trzeci pozytywizm zalecał logiczną analizęjęzyka jako metodę naukowego uprawiania filozofii, pozwalającą oddzielićprzysłowiowe ziarno od plew, czyli problemy rozstrzygalne od pseudoproblemówmetafizycznych. Przykładami tych drugich są pytania o byt jako taki,o sens egzystencji, o nieśmiertelność duszy, o istnienie Boga. Wszystkie onedla takich uczonych jak Rudolf Carnap, Hans Reichenbach czy Karl Popperbyły problemami absurdalnymi, nierozstrzygalnymi, więc nienaukowymi.Jarosław Marek Rymkiewicz podejmuje zagadnienia rozpracowywaneprzez empirystów logicznych, dokonując specyficznej transpozycji dylematówsemiotycznych i epistemologicznych na grunt twórczości poetyckiej.Począwszy od tomu Metafizyka (1963) poeta czyni to dość systematycznie,z mniejszym lub większym natężeniem, które kulminuje we wspomnianymzbiorku Co to jest drozd. Już w wierszu W obronie metafizyki znajdujemy znamiennąpropozycję: „Opiszmy nic, bo nic jest dane bezpośrednio, / Nic, tylkonic" (Metafizyka), czyli ironiczną polemikę z programem zdań protokolarnychCarnapa. Zdaniem Marzeny Woźniak-Łabieniec, Mistrz - poprzez apologięmetafizyki - „broni jednocześnie sensu uprawiania poezji" (yide: Poeta i język,w: PAL nr 4(74), IV 1998, s. 65). Primo - obydwie te dziedziny ludzkiejaktywności posługują się zdaniami „metafizycznymi", secundo - poezjawłaśnie (za pośrednictwem ekspresji symbolicznej) potrafi dotrzeć poznawczow rejony metafizyczne, tertio - magią słowa rozjaśnia niejako wizjęrzeczywistości.ZIMA 2006 99*