FRONDA

Jeszcze mniej można powiedzieć o polskim liberalizmie, najlepiejpoprzestać na twierdzeniu, że przed 1990 rokiem w ogóle go nie było.Dlatego wbrew pozorom polska fascynacja neokonserwatyzmemwyrasta jako importowane ziarno na postpeerelowskim ugorze.Oderwanie od lokalnego kontekstu sprawia, że pytanie o przydatnośćneokonserwatyzmu, jak zresztą konserwatyzmu czy liberalizmuw ogóle, nabiera szczególnego znaczenia.PraktykapolitycznaNeokonserwatyzm doczekał się wielu, często rozbieżnych, interpretacji.Jedni twierdzą, że jest on amerykańską, imperialną wersją europejskiejchadecji z okresu jej świetności w latach 50. i 60. Cechuje goten sam duch ekumenizmu, umiłowania ludzkości, ta sam wiara w demokracjęi wolność jednostki. Efekty, mówią krytycy, będą podobne.Neokoserwatystów czeka utrata ideowej tożsamości roztopionej w demokratyczno-liberalnejkulturze „światopoglądowej neutralności".Krytyka lewicowa, doceniając ideową siłę neokonserwatyzmu,obawia się czegoś zupełnie innego. Podejrzewa bowiem, że „neokonsi",gorliwi uczniowie Leo Straussa, tak naprawdę nie cierpiąrządów ludu. Strauss, niemiecki filozof żydowskiego pochodzenia,który uciekł z Europy przed Hitlerem, krytycznie spoglądał nanowoczesną demokrację i rolę motłochu we współczesnymsystemie politycznym. Jego ideałem była starożytna republika,w której rządy sprawowały elity. Konserwatywna filozofiaStraussa, oparta na idei prawa naturalnego, przywiązana doklasycznego rozumienia Prawdy, wzbudza prawdziwy lęk liberalnejkrytyki, która raz po raz demaskuje złowrogą „sektęstraussistów". Z jej perspektywy „neocons" instrumentalnieużywają haseł demokratyczno-liberalnychjako przykrywki dla faktycznego dążenia do dyktaturykonserwatywnych elit intelektualnych.Źródłem podobnych rozbieżności w ocenie neokonserwatyzmujest jego pragmatyczny charakter.Neokonserwatyzm jest przede wszystkim formą50*FRONDA 41