FRONDA

etoryczną pozą niż realnym osiągnięciem. W rezultacie tymczasowy sojuszneokonserwatystów z ewangelikalnymi protestantami mający wesprzećadministrację Busha rozpada się, a każda z jego stron staje się podejrzliwawobec drugiej, a być może wręcz jej obca.Jeśli chodzi o katolików, nie było zbliżenia pomiędzy nimi a neokonserwatystami,zwłaszcza że Jan Paweł II i amerykańscy biskupi od samego początkusprzeciwiali się wojnie w Iraku i narzucaniu demokracji siłą. Teraz fatalny obrótwojny irackiej dowiódł, że katolicka hierarchia miała rację, a neokonserwatyścisię mylili. To powoduje, że obie grupy są jeszcze bardziej podejrzliwei obce sobie niż wcześniej.W ten sposób neokonserwatyści skończą prawdopodobnie oddaleni tak odewangelikalnych protestantów, jak i katolików, niechętni jednym i drugim. A ponieważneokonserwatyści od dawna pogardzali liberalnymi protestantami (szczególniez powodu ich propalestyńskich sympatii), skończą w izolacji od wszelkichdenominacji chrześcijańskich, oddalając je również od siebie nawzajem.JAMES KURTHJAMES KURTH REDAKTOR NACZELNY PISMA „THE AMERICAN INTEREST". PROFESOR NAUK POLITYCZNYCH WSWARTHMORE COLLEGE.Thomas Fleming1. To pytanie trafia w sedno. W Stanach Zjednoczonych słowo „konserwatysta"nie ma dziś zupełnie związku ze swoim pierwotnym znaczeniem.Amerykański konserwatyzm był zawsze specyficznym zjawiskiem - połączeniemtrzech części klasycznego liberalizmu z jedną częścią „tradycjonalizmu",to jest szacunku dla religijnych, kulturalnych i moralnych tradycji Zachodu.Choć niektórzy neokonserwatyści - tacy jak Michael Novak - głosząc pochwałęwolnego rynku i sięgając do języka Kościoła, gołosłownie deklarująpoparcie dla obu aspektów, większość neokonserwatystów to neoliberałowie,czyli pragmatyczni lewacy, którzy pragmatycznie dążą do utrzymania status42»FRONDA 41