FRONDA

Chcieliśmy Mszy żałobnej. Za Maryś. Podobne trudności spotkały nas, gdychcieliśmy na cmentarzu, na grobie mojej babci umieścić napis upamiętniającynasze Maleństwo. To jest dla nas bardzo trudne. Bolesne. „Przepisy...przepisy nas ograniczają, ustalają normy" - tylko gdzie jest miejsce na człowieczeństwo?Wiosną w ogrodzie przy domu Krzyś postawi kapliczkę. U stóp Świątkabędzie tabliczka z imieniem naszego dziecka i datą jego śmierci. Nie, nie obraziliśmysię na Kościół. Pan Bóg uchronił. W końcu mieliśmy oboje za sobą latawe wspólnocie. Godziny adoracji wyciszają i koją nasz żal. Powoli, powoli robisię w naszej rodzinie miejsce na nowe dzieci, na rodzeństwo Maryś.Ja, matka, z której dziecka zrobiono preparaty, leki, kosmetyki, a możewsadzono je w formalinę, by stało na jakiejś półce w jakimś instytucie, lub,w najlepszym wypadku, spalono wraz z „innymi odpadkami organicznymipochodzenia ludzkiego", pytam - Matkę Moją - Kościół - dlaczego odmawiamemu dziecku prawa do pogrzebu. Pytam obrońców życia - jak chcą przemieniaćświatopogląd niedowiarków i maluczkich - skoro odmawiają mi prawado żałoby, a mojemu dziecku miejsca na cmentarzu.Ktoś mi powie, że ząb albo ręka to też ciało, a nikt nie żąda dla nich takichceregieli. Ale ani ręka, ani ząb nie są człowiekiem - a oto był człowiek - cały.Integralny. Z duszą i ciałem. Będący Osobą. Ten, za którego umarł Chrystus.MAJA