FRONDA

Rano przychodzi Krzyś. Nie wpuścili go w nocy na oddział. Krzyś. Wymięty.Szary. Nieogolony. Tę noc spędził na korytarzu. Przytula mnie. Delikatnie,palcem rysuje profil na mojej twarzy. Siedzimy tak zbolali, nic niewidzący,milczymy.A potem:- Przyniosłem ci mandarynki. Chcesz?-Nie.- Może któraś z pań ma ochotę na mandarynki? - Żadna nie ma ochoty.Gwarzą między sobą, nawet żartują. Boże. Jakie to zwykłe. Za oknem śnieg.Wróbel. Plama słońca na środku sali. Te kobiety opowiadające o swej pracy,domach, dzieciach... Dzieciach...Po południu Krzyś zabiera mnie do domu. Wieczorem zagląda do nassąsiadka.- Niech się pani nie martwi, Majeczko. Młodzi jesteście, jeszcze urodzipani dziecko.I co z tego? - myślę. - Co z tego? Bo chociaż wiem, tak, wiem - to miałybyć słowa pocieszenia, to zamiast przynosić ulgę - palą - bo czy gdyby umarłmój mąż, też z taką lekkością mówiłaby mi nad jego nie ostygłym ciałem„jeszcze znajdziesz sobie drugiego"? Wiem, jeszcze kiedyś urodzę dzieci - ależadne z nich nie będzie TYM dzieckiem. Tym moim dzieckiem właśnie miumarłym. Niepowtarzalnym Człowiekiem, którego już nie ma. Który nigdynie zawoła do mnie „mamo", o którym nigdy się nie dowiem, czy odziedziczyłoczy po mnie, czy po Krzysiu, co lubi najbardziej, jakie są jego marzenia, czyjest krnąbrnym urwisem, czy spokojnym safandułą, jak przechodzi kaszel, jakstawia pierwsze kroki, pierwsze litery, jak przeżywa pierwsze miłości...- Krzysiu, ono musi mieć imię.-Kto?- Nasze dziecko. Musi mieć imię, byśmy mogli je opłakać.- Nie możesz płakać, Myszko. Masz zdrowieć.- Nie, Krzysiu. Każdej śmierci powinna towarzyszyć żałoba. Potrzebujemytego. Zaufaj mi...Nazwaliśmy je imieniem nadawanym zarówno chłopcom, jak i dziewczynkom- Maria, w skrócie Maryś. A potem poszliśmy do proboszcza zamówićMszę. Ale okazało się, że proboszcz nie odprawi Mszy w intencji naszegodziecka, bo... nie zostało ochrzczone... A myśmy nie chcieli Mszy za nas.8FRONDA 41