FRONDA

- Pozostałości? Przecież tam jest ludzkie ciało. Ciałoczłowieka.- Takie są przepisy. Przykro mi.- A pogrzeb?- Proszę pani! Mówimy o czterocentymetrowym zarodku.- Mówimy o człowieku, który był człowiekiem od momentu poczęcia,czyli od sześćdziesięciu pięciu dni. Mówimy o człowieku, który miałjuż serce, oczy, usta, nos, palce, którego płeć była już rozpoznawalnagołym okiem.- Przepisy... przepisy nas ograniczają, ustalają normy... tego niezmienię ani ja, ani pani - w końcu nikt nie wyrzuca tego na śmietnik.Wszystko to pali się w piecu...- To? Mówimy o moim dziecku.- Wiem, rozumiem pani ból, proszę mi wierzyć, ale przecież nawetkościół katolicki nie przewiduje pogrzebu dla zarodka! Ba! Nawet dladziecka z obumarłej ciąży...- Nie pozwolę wyrzucić go na śmietnik. Słyszy pan?Nie pozwolę!Siedzę na brzegu łóżka. Kiwam się kiwaniem sierocym.W przód. W tył. W tył. W przód. Nie. Nie, poszłam nazabieg. Czekam. Czekam na cud. Czekam, aż ciało megodziecka opuści moje ciało. Albo sama stanę się trumną.Wzrasta we mnie krzyk. Niemy. Ogłuszający. Niiiiiiiiiiiieeeeeeee!Niiiiiiiiiiiieeeeeeee! Booooożeeeeeeee! Pozwól mi umrzeć. Pozwólmi osłonić je moim ciałem przed hańbą pohańbienia jego ciała. Boże!W końcu słabnę. Ten mdły, słodkawy zapach. Krew. wszędziekrew. Za dużo krwi. Bezwolna, otępiała pozwalam zawieźć się na zabieg.Znowu mdleję.Noc. Duża sala z podwójnym rzędem łóżek. Przyćmione światło.Nierówny oddech chorych kobiet. Gorączka. Ból. Ciężki, duszący sen.Krótkie przebudzenia przypominają wynurzanie się na powierzchnię wody- bolesny oddech i znów zapadam w głębię. Ta noc wydaje się wieczna - bezświtu. Bez nadziei. Zdrowaś Mario Zdrowaś Mario Zdrowaś Zdrowaś - gubięsię w słowach, w półśnie, ściskam mocniej w ręce różaniec, którego niemam siły odmówić - zaczynają płynąć łzy...ZIMA 20067