FRONDA

ło niezmienne, to umiłowanie wolności i rzadka umiejętność jej trwonienia.Pozostało też jednak przywiązanie do dawnych wartości, które widać dzisiajw gwałtownym wzroście frekwencji w angielskich katolickich kościołach.Powinniśmy nauczyć się już chyba odwagi wznoszenia od nowa, budowaniawedług odziedziczonych azymutów. Dopóki współczesnego polskiegoemigranta, zagubionego wśród ulic Londynu czy dzikich północnychwrzosowisk, wzrusza mickiewiczowskie rozsmakowywanie się w Polscew pierwszych księgach Pana Tadeusza, dopóki tęskni do grzybobrania, brzóz,wierzb i jesiennych ściernisk, wreszcie do rozsiadłego pomiędzy Kijowemi Poznaniem sarmackiego baroku, którego zawsze w Europie Zachodniej brakowałomi najbardziej, dopóki uznaje nierozerwalny związek polskości i wiary,w której wzrosła, dopóty także i nasza, polska, ciągłość - chociaż tak innaod angielskiej, bo ciągłość walki o ciągłość - wydaje się niezagrożona. Naszaemigracja jest przecież w tym lepsza od poprzednich, że zawsze, z Homeremw ręku, zapatrzywszy się w Odysa, można po prostu wrócić do domu i zaprowadzićtam porządek.MARTA KWAŚNICKA