SPIS RZECZY

drzwi, przez które, póki się nie zatrzasną, choć na chwilę wlewała się innakultura. Niewielu historyków chciało dostrzec coś przeciwnego.Oto nagła śmierć Borysa Godunowa i zabójstwo jego syna Fiodoraw jednej chwili zdjęły z narodu odwieczny pancerz caryzmu, bez którego niewyobrażano sobie normalnego życia, a którego przywrócenie poczytywanoza konieczny obowiązek. Nagle można było coś wybrać i wybrano DymitraIwanowicza. Bez wzgłędu na to, czy był w istocie samozwańcem, czy też nie –w oczach ludu był Rurykowiczem, dziedzicem tej ziemi, która mu jedynie sięnależała. Kiedy padł ofiarą mordu, okrzyknięto go oszustem i papistą, a jegoprochy wystrzelono na zachód, „skąd przyszedł”.Rok 1612: zaprzepaszczona okazjaAle to właśnie z pierwszym Dymitrem przybyła na Ruś przez Polskę kulturabaroku. Gody kremlowskie z Maryną Mniszchówną były tego dobitnymsymbolem. Niektórzy początek tych wpływów upatrują w uroczystymwjeździe do Moskwy Lwa Sapiehy z poselstwem w roku 1600, wrazz bogatymi darami, których resztki można do dziś podziwiać na Kremlu.Próba nowego, zgodnego z prawem a nie z wolą cara sądzenia poddanych,zapoczątkowana aktem łaski wobec spiskujących na życie pierwszegoDymitra braci Szujskich, zakończyła się powtórzeniem zamachu orazzamordowaniem Dymitra i jego szlachetnych planów przez zbrodniczy klan,którego przedstawiciel, Wasyl Szujski, został legalnym carem Wszechrusi.Od razu należy dodać, że głównymi przeciwnikami tego władcy byli jegoszlacheccy poddani. Zawiązali spisek, a ród Romanowych postarał sięo kolejnego Dymitra, aż w końcu sam osiagnął władzę.Magnacka Rada, zwana Siemibojarszcziną, czyli Radą Siedmiu Kniaziów,zastępująca obalonego cara Wasyla, po klęsce jego brata Dymitra podKłuszynem, gdzie hufce husarskie Stefana Żółkiewskiego rozgromiły30-tysięczną armię moskiewską i jej szwedzkich najemników, zaprosiłalitewskie wojska hetmana na Kreml, by strzegły go przed „woremtuszyńskim”, czyli Dymitrem II, rezydującym w Tuszynie pod Moskwąi dybiącym na carską stolicę. Rządy tak potem oczernianej Semibojarszczinybyły jedynym momentem w trudnych dziejach Moskwy, kiedy to zasadawyższości prawa nad wolą władcy mogła utrwalić się na stałe w kulturzepaństwa moskiewskiego. Stąd taka gotowość uznania carem synakrólewskiego Władysława Zygmuntowicza, wraz z obyczajem i prawem kraju,z którego przybył, ale pod warunkiem przyjęcia prawosławia i uroczystejkoronacji na cara w Soborze Uspieńskim na Kremlu. Królewicz Władysław