SPIS RZECZY

Z tego, co zauważyłem, przychodził tu codziennie. Zawsze siadywałdokładnie w środku ostatniej ławki, co z jednej strony dawało mu tenprzywilej, że był dokładnie na wprost, a z drugiej – pozwalało mu nie tylesłyszeć, co przyjmować w sposób nieuświadomiony to wezwanie Gospodarzatego miejsca, żeby przesiadł się wyżej, co też zdawał się czynić – nie ruszającsię z ostatniej ławki i nie nazywając tego w ten sposób, ani nawet nieuśmiechając się, a tylko potakując delikatnie siwą głową w stronę złotegoblasku. Ten, kto zakosztował choć trochę życia wewnętrznego, oczyma duchajest w stanie rozpoznać takich od razu. Wyglądają dokładnie tak samo jak cimężczyźni chodzący po ulicach, a jednak ich spojrzenie, z pozoru nieufne,jakby trochę uciekające, jeżeli trafia na wzrok kogoś, kto nie da się zbyć tąpozorną ucieczką, przeszywa go do głębi łagodnym spojrzeniem, właściwymwyłącznie osobom, które prowadzą głębokie i owocne życie duchowe.Nieczęsto spotkasz tutaj mężczyzn. Co innego kobiety – te lubią takieprzesiadywanie przed Panem, chociaż do końca nigdy nie wiesz, czy wynikaono z ich kobiecej psychiki nastawionej na relacje wszelkiego rodzaju, w tymi te pobożne, czy też jest zewnętrznym wyrazem rzeczywistości wiary,która motywuje je do opuszczania męża, aby pobyć tu z innym Mężczyzną.(Być może – jeden Bóg to wie – takie pytania nie są na miejscu, bo sferypsychiczna i religijna tworzą u kobiet całość nie do podzielenia, a może nawetnie do zrozumienia?). U mężczyzn nic nie jest proste. To dlatego prawie ich tunie ma. Owszem są tacy, których z trudem odróżnić można od kobiet – wąskieplecy i to specyficzne cmokanie przy przesuwaniu drewnianych koralikóww ręku, a także twarz jak u świętych z obrazków, przypominająca żeńskie lubanielskie oblicze; ale innych nie znajdziesz w tej zimnej kaplicy. Tym bardziejwięc nie można nie patrzeć na takich jak ten, na którego twarzy rysuje sięjeszcze wspomnienie dawnej męskiej zadziorności, za którą wiele kobietmogło pójść w ogień (poszło?); dziś trudno już dostrzec ten dawny błysk,gaszony powolną utratą przystojnej kiedyś formy, w której ciało zdaje się jużnie mieścić, jakby wychodziło na spotkanie nadchodzącej śmierci...On nie przywiązuje wagi do ubioru. Jest w tym typowo męski, i kiedysiada naprzeciwko Pana – a Ten coś szepcze do niego tajemniczo – niezawsze nawet podnosi głowę, żeby spojrzeć na wprost siebie, a kiedy to robi