SPIS RZECZY

narodowości. Gdy weszli na salę numer pięć, gdzie działy się wyżej opisanesceny, profesor Karawanow, spojrzawszy po chorych, uniósł się na mniegniewem i pyta ostro, dlaczego poprzenosiłam chorych z innych sal na tę,a z tej na inne sale.Odpowiadam po rosyjsku, że wszyscy są ci sami co byli. Skąd wzięłabyminnych chorych bez wiedzy jego czy innego lekarza. Doktor Liebhart chmurzyczoło i mówi po polsku: „Nie rób siostro wariata z profesora i z nas, ani jedenchory nie jest ten sam co był. Ani jednego nie znam”.Profesor znowu: „Skąd siostra wzięła tylu mężczyzn z białymi głowami?”.„Ja jeszcze raz zaręczam, że chorzy są ci sami co byli, tylko w związkuze śmiercią Franka – pokazuję puste łóżko – wczoraj była jakaś piekielnascena na sali, która tak wszystkich przestraszyła i pozmieniała na zewnątrzi wewnątrz. Proszę też, żeby założono na nowo wyciąg u chorego z kolanemi udem, bo sam się z niego uwolnił wczoraj ze strachem”.Wizyta obeszła wokoło salę, bez jednego słowa, a na korytarzu prosiłprofesor i inni lekarze, żebym opowiedziała, co było wczoraj.Opowiedziałam, unikając szczegółów, ponieważ nie chciałam narażaćcałej tej historii na wydrwienie i kpiny, ale było wręcz przeciwnie. Wszyscysłuchali z wytężoną uwagą, a profesor rzekł: „Ot, to jest dowód, że Bóg jesti że człowiek posiada duszę nieśmiertelną”.Po wizycie i operacjach zgłosiło się do mnie trzech lekarzy, dwaj Polacyi jeden Ukrainiec, prosząc o książki do modlitwy i o zastępstwo jutro ranow zajęciach przedwizytowych, gdyby się spóźnili, bo pójdą do spowiedzii Komunii świętej, do której nie przystępowali od czasu złożenia matury.Nie pytałam ich o to, ale sami się przyznawali, jak bardzo na piekłozasługiwali. Na drugi dzień wrócili do pracy przejęci i prawie tak jak chorzy,odmienieni. Książki i różance przyjęli chętnie w prezencie, a także chcielimedaliki cudowne, obiecali zawsze mieć je przy sobie.Po południu tego dnia miałam chwilę czasu na rozmowę z chorymi natemat ich przeżycia wczorajszego. Wszyscy się przyznawali, że mieli powodyznalezienia się w piekle i że tylko cudem nie zostali tam porwani. Przyznawalisię, że całe lata nie spowiadali się, czterdzieści lat, dwadzieścia cztery lata,osiemnaście, szesnaście itd. Jeden spośród nich, inżynier, mówił, że czteryrazy brał udział w misjach parafialnych, trzy razy odprawiał rekolekcjezamknięte jako student i nikt nie potrafił go przekonać o istnieniu Boga,duszy, piekła czy nieba. Dziś jednak jestem o tym wszystkim przekonany, bopiekło widziałem, a więc wszystko inne, o czym Kościół uczy, jest prawdąi gdy mi Bóg pozwoli z tego łóżka wstać, pożegnam rodzinę, żonę i dziecii pójdę w świat przekonywać ludzi o tych zasadniczych prawdach.Najstarszy wiekiem dziadek bez nogi (żebrak) tak bardzo się cieszył, że dopiekła nie wpadł, bo jedna noga łóżka wisiała już nad tą ognistą przepaścią,