SPIS RZECZY

chorych i ich rodzin. Pan Świtaj rok temu wołał o eutanazję – dziś madziewczynę, pracę i wyraźnie widać, że chciał godnego życia, a nie śmierci.To nie ciężka choroba czy cierpienie sprawiają, że człowiek woła o śmierć– a tylko brak drugiego człowieka. Propozycja tzw. „testamentu życia”wywołała gorące dyskusje wśród rodziców na naszym oddziale. Co do jednegobyli jednomyślni – tylko pozbawiony ludzkich uczuć i choćby odrobinywyobraźni, za to pełen pychy człowiek, może wymyślić projekt, w którymz góry zgadzamy się na uśmiercenie. Taki projekt „dobre” skutki możeprzynieść ewentualnie dla skarbu państwa: opieka osób ciężko chorych, powypadkach, jest bardzo droga. Ale gdyby prawo do odłączania aparatury jużdziś funkcjonowało, to nasi „wybudzeni” byliby w gronie „zamordowanychw świetle prawa”. Przyślijcie polityków do nas, niech pobędą tydzień z moimipacjentami – ręczę, że spojrzą na sprawę inaczej. Bo prawda jest inna.I jeszcze coś, co mnie bulwersuje. Byłam na szkoleniu w niewielkiej wioscew Niemczech – tam również uczyłam się postępowania z pacjentami w stanieapalicznym. Mieszkała w tej miejscowości rodzina z dwojgiem dorosłych,niepełnosprawnych dzieci. Bezwładne, siedziały na dużych wózkach,w pozycji półleżącej. Te „dzieci” codziennie były na spacerze, przejeżdżałyprzez całą wieś – prowadzone nie przez rodziców, tylko przez zmieniającychsię sąsiadów. Wszyscy mieszkańcy tej maleńkiej osady wspierali tę rodzinę.Starzejący się rodzice mieli codzienną pomoc w domu, za którą nie musielipłacić – przychodzili ich bliżsi i dalsi sąsiedzi. I jeszcze coś – w każdąniedzielę, a czasem i w ciągu tygodnia, dzieci na wózkach były w kościele naMszy świętej. I nikt nie dziwił się, że ślina cieknie im z ust albo że czasemgłośno odetchną. Tego u nas bardzo brakuje – ciągle jesteśmy zajęci sobą,a bywa, że za ścianą jest ciężko chora osoba, która od lat nie wychodziłaz domu. Matka, która jak pani Barbara samotnie opiekuje się chorymdzieckiem i zupełnie już sobie nie radzi... Czy widzieliśmy ostatnio w swoimkościele osobę na wózku inwalidzkim? Najczęściej rodziny, powodowanezupełnie niewłaściwym poczuciem wstydu, chowają swoich chorych, niezabierają do kościoła, nie chcąc narażać się na wścibskie spojrzenia.Myślę, że kiedy to my zaczniemy naprawdę szanować życie, każde życie,wtedy żadna polityka nie narzuci nam chorej wizji rzeczywistości.Dziękuję za rozmowę. █