SPIS RZECZY

281A żeby moim pracownikom przybliżyć stan chorych, robiłam takiedoświadczenie: ochotniczce zawiązywaliśmy oczy, przywiązywaliśmyręce i nogi do krzesła, kneblowaliśmy usta. Następnie poddawana byłaróżnym bodźcom – lekkie nakłuwanie, gwałtowny hałas za plecami, krzyk,różne zapachy... Poźniej dzieliła się z zespołem odczuciami: czuła strach,niepewność, chwilami, kiedy przybliżyłam do niej płomień świecy – nawetprzerażenie. A najgorsze było – jak mówiła – że nie mogła nic zrobić.Zaprotestować, krzyknąć, powiedzieć, że się boi, że ma już dość... Taka jestsytuacja osób w śpiączce – nie wiemy, co czują, myślą, co rejestruje ichświadomość, dlatego cały zespół musi traktować ich z ogromną delikatnościąi szacunkiem. Jak każdego innego żyjącego człowieka.Pani wybudza tych, którym nikt nie daje szans,a tymczasem politycy debatują nad „testamentem życia”i eutanazją.– Tym, którzy mają władzę, wydaje się, że mogą też decydować o ludzkimżyciu i śmierci. To chore. Pozwólmy ludziom normalnie żyć – to tańsze niżcokolwiek innego. Zróbmy debatę na temat sytuacji ludzi niepełnosprawnych,Miłość silniejsza od śmierci mózgowej