SPIS RZECZY

279lepsze i gorsze chwile – czasami miałam wrażenie, że ona już odchodzi,a czasem, że reaguje na bodźce wyraźniej. To trwało kolejne miesiące – najej twarzy niekiedy pojawiał się grymas bólu: widzieliśmy, że cierpi. Podczaskolejnej wizyty ojciec siedział przy niej, trzymał ją za rękę, długo coś mówił...Kiedy się żegnał, usłyszałam, jak powiedział do córki: „Kochanie, jeśli chceszodejść do tego lepszego świata – odejdź”. Odjechał do domu, ale musieliśmyzawracać go z drogi. Zaczęło się odchodzenie Izy. Trwało to może 15 minut– uważam za zaszczyt to, że mogłam być przy jej śmierci. Na naszych oczachjej twarz, skrzywiona często bólem, zniekształcona przykurczem mózgowymJest system wartości moralnych, który w naszejpracy jest niezbędny. Ja tylko mówię: jest życiei trzeba je z tych bezwładnych ciał wydobyć.– przemieniła się. Zobaczyliśmy przepiękną, spokojną, radosną dziewczynę.Jestem pewna – była już w niebie. Ojciec kupił jej do trumny przepięknąślubną suknię.To jest możliwe, że rodzina, bliscy powstrzymująodejście? Że potrzebna jest zgoda?– Nie raz miałam do czynienia z taką sytuacją, że chory czeka może nie tylena pozwolenie, ale na akceptację jego woli odejścia. My musimy wiedzieć, żedecyzja o życiu i śmierci nie należy do nas, Bóg o tym decyduje, jednak On dokońca daje nam wolność...Czy „wybudzeni” pamiętają, co się z nimi działowcześniej?– Pamiętam, co opowiadał Radek, nasz pierwszy wybudzony. Jego„pierwszy krok” był bardzo dziwny: wyciągnął ręce w górę i zaczął nimimachać, jakby coś chciał odpędzić albo rozsunąć. Kiedy po wielu następnychmiesiącach terapii zaczął się z nami werbalnie kontaktować, zapytałamMiłość silniejsza od śmierci mózgowej