SPIS RZECZY

zaufać, że ktokolwiek może dobrze zaopiekować się jej synem. Ale myślę, żeteraz wreszcie wyzbyła się tego strachu. I wiem na pewno: ani przez chwilęnie była zdolna zabić swojego syna!271Tam, gdzie jest wielki ból, stosuje sięleki. A kiedy uśmierzone są cierpienia,a człowiek nadal domaga się śmieci, toznaczy, że potrzebny jest... drugi człowiek.Dlaczego zajęła się Pani osobami tak „beznadziejnymi”,jak ludzie w śpiączce?– Ponieważ nie zajmował się nimi nikt. To było osiem lat temu,prowadziłam wtedy już od dziewięciu lat hospicjum i trafił do nas w śpiączcepan Tadeusz. Leżał w szpitalu, na intensywnej terapii, ale wydarzył sięduży wypadek komunikacyjny i lekarz dyżurny z anestezjologii zadzwoniłz pytaniem, czy możemy wziąć do siebie Tadeusza. Został przywieziony, a jajuż po krótkim czasie zobaczyłam, że to nie jest pacjent idący „ku śmierci”. Onżył, tylko i n a c z e j.Co to znaczy żyć i n a c z e j ?– Pacjent w śpiączce nie odpowiada na bodźce, nie reaguje, nie mówi,ale jego serce, wątroba, żołądek, płuca pracują normalnie. Jego mózg,w jakiejś części uszkodzony, jest w stanie uśpienia. Ale człowiek żyje.Wtedy postępowałam jeszcze bardzo intuicyjnie – to był początek naszejpracy z takimi pacjentami – czułam tylko, że trzeba go traktować, jakbybył uwięziony w swoim ciele, jak gdyby żył wewnętrznym życiem, któregomy na razie nie jesteśmy w stanie uwolnić, wydobyć na powierzchnię. I takzaczęliśmy z nim rozmawiać, jakby wszystko słyszał, pytać, uśmiechać się doniego, opowiadać mu o wszystkim, co się dzieje... Prowadziliśmy rehabilitacjęi dawaliśmy mu wszelkie bodźce, które otrzymywałby, gdyby normalnie żył.Miłość silniejsza od śmierci mózgowej