SPIS RZECZY

Służą do tego tak zwane „komunikaty JA”, mówiące o własnym staniei potrzebach, a nie „komunikaty TY”, będące recenzjami domniemanegostanu partnera i „dyrektywami pokontrolnymi” lub komunikatami-karami zaniespełnianie przez Partnera naszych oczekiwań.Oczywiście otwartość komunikatów JA jednej Strony nie może być(choć to wtedy bardzo łatwe) wykorzystana sprytnie przez drugą Stronę dosformułowania tym bardziej druzgocących komunikatów TY. (Najkrótszymkomunikatem TY jest też jednostronne zerwanie komunikacji.)A więc Dialog możliwy jest tylko przy uczciwych, niepodstępnychi przyjaznych zamiarach wzajemnych obydwu Stron.Celem Dialogu jest zbliżenie się do PRAWDY 1 i wzajemna pomocw tym zamiarze.(Korzystanie z wglądów [„świadectw”] Partnera, jakkolwiek byłyby oneodmienne czy ewentualnie zaburzone – i udzielanie Mu swoich wglądów[„świadectw”] ze świadomością potencjalnej nietrafności takich obrazów orazoczywistej odmienności doświadczeń własnych od doświadczeń Partnera)Nie jest natomiast celem Dialogu uzyskanie przewagi decyzyjnej czychoćby prestiżowej, wywarcie wpływu emocjonalnego czy przeforsowaniewłasnej interpretacji faktów (tzw. „negocjowanie wersji uzgodnionej”)zwłaszcza pod jakiegokolwiek rodzaju groźbą czy w zamian za jakiegokolwiekkorzyści.Nie jest też nim pozbywanie się w ramach tego rodzaju „dialogicznychuzgodnień” minnority rapports (raportów mniejszości), czyli „świadectw”odmiennych niż nasze i „naszych”.Tym właśnie Dialog różni się od dyskusji, przewodu sądowego czy każdejformy odwetowych gier komunikacyjnych karmiących się przeświadczeniem,że od spodziewanego bólu wolno się chronić poprzez selektywną komunikacjęz Partne rem, a najlepszym sposobem na tę selektywność jest separowaniePartnera w odpowiedzi na komunikaty nie dość dla nas komfortowe,a to poprzez ranienie go, poniżanie, okazywanie obojętności lub wprostzrywanie komunikacji.1 PRAWDĘ rozumiemy tu zgodnie z definicją klasyczną: jako zgodność subiektywnego obrazu rzeczywistości,wytwarzanego w umyśle z rzeczywistością samą (obiektywną) występującą poza umysłem. (ADAEQUATIOINTELLECTUS ET REI). Z powodu znanego problemu kryterium tej zgodności oraz oczywistej ułomności wszelkichsubiektywnych obrazów („świadectw”), wartość DIALOGU jako dobrowolnie przyjętej i obustronnie przestrzeganejprocedury wzajemnego nieuprzedzonego korzystania stron ze swych niezupełnych obrazów (wglądów,„świadectw”) jest w procesie zbliżania się do PRAWDY nie do przecenienia. Tym bardziej więc nie może tu dochodzićdo żadnych „rekomendacji”, „dedykacji’, „sugestii” itp. Interpersonalnych „uzgodnień”. Zbliżanie się doprawdy jest wewnętrznym procesem wolnej i odpowiedzialnej osoby ludzkiej i nikt nie ma prawa zakłócać go czywręcz niweczyć poprzez próby społecznej, a w tym zwłaszcza politycznej konformizacji.