SPIS RZECZY

eligie – także te naturalne – mają realną wartość i zawierają pewne elementyprawdy. Odkrycie tych elementów, dotarcie do nich, wyakcentowanie ichmoże doprowadzić ludzi innych religii do zrozumienia, że prawdy częściowe,których doświadczali w swoich wspólnotach, w pełni obecne są w PrawdzieJezusa Chrystusa obecnego w Kościele katolickim. „Kościół katolicki nic nieodrzuca z tego, co w religiach owych prawdziwe jest i święte. Ze szczerymszacunkiem odnosi się do owych sposobów działania i życia, do owychnakazów i doktryn, które chociaż w wielu wypadkach różnią się od zasadprzez niego wyznawanych i głoszonych, nierzadko jednak odbijają promieńowej Prawdy, która oświeca wszystkich ludzi. Głosi zaś i obowiązany jestgłosić bez przerwy Chrystusa, który jest «drogą, prawdą i życiem» (J 14,6),w którym ludzie znajdują pełnię życia religijnego, i w którym Bóg wszystkoze sobą pojednał. Przeto wzywa synów swoich, aby z roztropnością i miłościąprzez rozmowy i współpracę z wyznawcami innych religii, dając świadectwowiary i życia chrześcijańskiego, uznawali, chronili i wspierali owe dobraduchowe, które tam się znajdują” 32 – zaznacza deklaracja Nostra aetate.Słowa te dotyczą przede wszystkim religii naturalnych: buddyzmu,hinduizmu, taoizmu, dżinizmu, sikhizmu, a także rozmaitych kultówpierwotnych. W każdym z nich znajdują się wartości, które mogą i powinnybyć wyeksponowane w dialogu, tak by ułatwić ich wyznawcom przyjęciechrześcijaństwa lub przynajmniej bardziej godziwe i pełne życie. Ale niesposób nie uznać, że obowiązek eksponowania tego, co dobre i prawdziwew innych religiach, odnosi się także do islamu. Sobór przedstawił nawetwłasną interpretację tego, co rzeczywiście ułatwić może dialog i co zbliża obiereligie (Bóg Stwórca, cześć dla Maryi Dziewicy, uznawanie Jezusa za proroka,uznanie Dnia Sądu 33 ). Ale dostrzeżenie i wyakcentowanie wartościowychelementów w danej religii nie powinno przesłaniać tego, co jest w niej niedo zaakceptowania, ani – tym bardziej – prowadzić do prób skonstruowaniajakiejś wymarzonej wizji religii, która bliska byłaby chrześcijaństwu. A wydajesię, że takie właśnie działania są podejmowane w trakcie trwającego odkilkudziesięciu lat dialogu z islamem. Religia ta, w opiniach dialogistów,przekształca się w jakąś całkowicie nierealną i nierzeczywistą „religię pokojui miłości”, Koran zaś otrzymuje miano niemal świętej księgi głoszącej BogaAbrahama i wspólne z chrześcijaństwem wartości.Szczery i pełny dialog uświadamia jednak, że wcale tak nie jest. Bóg Koranu,choć niewątpliwie wzorowany jest na Bogu Biblii, różni się od Niego w bardzo(Rz. 1,19) – podkreślał św. Paweł, odnosząc się do pogan.32 Deklaracja o Stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate, par. 2., s. 335.33 Tamże, par. 3.