SPIS RZECZY

Między kultem dialogu a prowadzeniem dialogu131i wzywa do dobrych uczynków” 25 – podkreślili autorzy Wspólnej Deklaracjio Usprawiedliwieniu.Ta wspólna wiara nie jest jednak zbudowana na jakimś wyznaniowymkompromisie, na obopólnych ustępstwach czy tym bardziej, jak to sugerujeo. Stanisław C. Napiórkowski OFMConv., na uznaniu, że nie należy i nieda się mówić o prawdziwości konkretnej wyznaniowej doktryny i trzebabudować jakąś nową symfoniczną prawdę, która zawierać będzie rozmaiteniekiedy sprzeczne ze sobą głosy i tworzyć z nich wielogłosowy koncert 26 .Opiera się ona na żmudnym przeanalizowaniu dokumentów wyznaniowychobu wspólnot i cierpliwym przedzieraniu się przez ich polemiczny ton kuprawdzie, jaką zawierają. A ta – mimo licznych różnic – pozostaje takasama: „Gdy Apostoł mówi, że «człowiek zostaje usprawiedliwiony przezwiarę» i «darmowo» z Bożego miłosierdzia ze względu na Chrystusa,to słowa te należy rozumieć w takim sensie, w jakim przy nieustannejzgodzie przyjmował je i wyjaśniał Kościół katolicki. Mówimy, że zostajeusprawiedliwiony przez «wiarę», bo wiara jest początkiem ludzkiegozbawienia, fundamentem i korzeniem wszelkiego usprawiedliwienia,bez niej «niemożliwe jest podobać się Bogu» ani dojść do wspólnoty Jegosynów; mówimy zaś, że usprawiedliwiony jest «darmowo», bo nic copoprzedza usprawiedliwienie, wiara lub uczynki, nie zasługuje na łaskęusprawiedliwienia” 27 – podkreślają autorzy Dekretu o UsprawiedliwieniuSoboru Trydenckiego, a w Wyznaniu Augsburskim, będącym fundamentemwiary luteranów znajdziemy podobne, choć wyrażone nieco innym językiemstwierdzenie. Dotarcie do tej wspólnoty wiary, przedarcie się przez językowekategorie i stereotypy pozostaje głównym, choć bardzo trudnym, celemdialogów ekumenicznych. Uciekanie przed takim zadaniem w tworzeniejakichś nowych ekumenicznych doktryn jest czymś, co określić można „tanimekumenizmem”, ekumenizmem, który wcale nie zbliża, a raczej oddala odsiebie chrześcijańskie wyznania.Niestety, z takimi działaniami także mieliśmy do czynienia w ostatnichlatach, nawet na poziomie papiestwa. Najmocniejszym tego przykładem jeststosowanie (nieostre) terminu „Kościoły siostrzane” przez kolejnych papieży,25 Wspólna Deklaracja w Sprawie Nauki o Usprawiedliwieniu Światowej Federacji Luterańskiej i PapieskiejRady ds. Jedności Chrześcijan, „Studia i Dokumenty Ekumeniczne” nr 2 (44) 1999, s. 138.26 C.S. Napiórkowski OFMConv., Bóg łaskawy. Nad „Wspólną Deklaracją o Usprawiedliwieniu”, Warszawa 2001,s. 91.27 Sobór Trydencki, Dekret o Usprawiedliwieniu, rozdz. 8, w: Dokumenty Soborów Powszechnych, tom. IV, red. A.Baron, H. Pietras SJ, Kraków 2005, s. 299.