SPIS RZECZY

katolickim”. Ekumenizm, dialog z innymi wyznaniami jest zatem metodąbudowania jedności, która w najmniejszym stopniu nie jest sprzecznaz prowadzoną niegdyś pracą misyjną czy unityzmem. Cel dialogu, tak jak celmisji czy budowania unii, pozostaje ten sam: jedność Kościoła. „Jest rzecząoczywistą, że sprawa przygotowania i pojednania jednostek, które pragnąpełnej więzi (communio) katolickiej, różni się istotnie od ekumenicznychprzedsięwzięć; nie ma tu jednak żadnej sprzeczności, ponieważ jednoi drugie zależy od przedziwnych zrządzeń Bożych” 18 – zaznaczają autorzyUnitatis redintegratio.Uważne wczytanie się w dokumenty ekumeniczne Jana Pawła II pozwaladostrzec w nich tego samego soborowego ducha. „Kościół katolicki zarównoprzez swoją praxis, jak i w oficjalnych tekstach, wyraża przekonanie, żekomunia Kościołów partykularnych z Kościołem Rzymu oraz ich biskupówz biskupem Rzymu jest w Bożym zamyśle podstawowym warunkiempełnej i widzialnej komunii” 19 – podkreślał papież w encyklice Ut unum sint.Ekumeniczna jedność nie dokona się zatem w jakimś nowym eklezjalnymbycie, ale – jak wskazuje kardynał Walter Kasper – „wpisze się ona raczejw bardziej tradycyjne ramy”, będzie „starym Kościołem w nowym kształcie” 20 .Kościół Rzymu będzie zatem nadal jego centrum, a katolicka, apostolska wiarabroniona przez pokolenia przez następców Piotra jego fundamentem. Zmienićmogą się tylko formy jej wyrazu, które niekiedy – co przyznają ojcowiesoborowi – mogły stać na drodze do pełnego zrozumienia Prawdy 21 .Owoce prawdziwego dialoguNa szczęście takie prawdziwe dialogi już się toczą i przynoszą realneefekty. Najlepszym tego przykładem pozostaje trwające od kilkudziesięciu latzbliżenie tzw. Kościołów przedefeskich 22 i przedchalcedońskich 23 z Kościołem18 Unitatis redintegratio, par. 4, s. 207.19 Jan Paweł II, Ut unum sint, par. 97, w: Tegoż, Dzieła zebrane, t. I, s. 663.20 W. Kasper, Sakrament jedności. Eucharystia i Kościół, tłum. R. Zajączkowski, Kielce 2005, s. 139.21 „Sposób formułowania wiary katolickiej żadną miarą nie powinien stać się przeszkodą w dialogu z braćmi.Całą i nieskazitelną doktrynę trzeba przedstawić jasno. Nic nie jest tak obce ekumenizmowi, jak fałszywyirenizm, który przynosi szkodę czystości nauki katolickiej i przyciemnia jej właściwy i pełny sens. Równocześnietrzeba dogłębnie i prościej wyjaśniać wiarę katolicką w taki sposób i w takim stylu, by i bracia odłączeni mogli jąnależycie zrozumieć” – podkreślali ojcowie soborowi. Por. Unitatis redintegratio, par. 11, s. 211.22 Wspólnota perska, która odłączyła się od wspólnoty z resztą chrześcijaństwa po Soborze Efeskim, przyjmującpewną interpretację poglądów Nestoriusza. Por. T.P. Terlikowski, Chrześcijanie przedefescy, czyli o nestorianizmiejako pewnym nieporozumieniu chrystologicznym, „Przegląd Powszechny” 11 (2003), s. 240-250.23 Wspólnoty te określane są także mianem Prawosławnych Kościołów Orientalnych. Zalicza się do nich Kościółkoptyjski, etiopski, syryjski, malankarski, erytrejski, ormiański. „Elementem wspólnym tych Kościołów jestodrzucenie chrystologicznej definicji Soboru Chalcedońskiego (451) utrzymującej, że Chrystus jest jedną osobąw dwóch naturach, niepodzielną i niezmieszaną. Uznanie, że Chrystus posiada dwie natury, oznaczało dla nichnadmierne podkreślenie dwoistości w Chrystusie i kompromisowe rozwiązanie jedności Jego osoby. Pomimo toodrzucili oni klasyczne monofizyckie stanowisko Eutychesa, który utrzymywał, że ludzka natura Chrystusa zosta-