SPIS RZECZY

w jakiś sposób zjednoczonym – Kościołów i Wspólnot eklezjalnych. Niemogą też mniemać, że Kościół Chrystusowy nie istnieje już dziś w żadnymmiejscu i dlatego winien być jedynie przedmiotem poszukiwań prowadzonychprzez wszystkie Kościoły i wspólnoty” 11 . Odpowiedzią na te całkowicieoczywiste dla wierzącego katolika słowa były potępienia rzucane na głowęJana Pawła II i kardynała Josepha Ratzingera (nie tylko przez protestantów,ale i przez katolickich uczestników dialogu). Okazuje się, że przypomnieniefundamentów wiary Kościoła miało zburzyć ekumenizm, zastopować relacjemiędzywyznaniowe, a przede wszystkim zawrócić Kościół z drogi SoboruWatykańskiego II 12 . I na nic zdały się wyjaśnienia kardynała Ratzingera,który – przywołując dokumenty Vaticanum II – wykazywał, iż deklaracjanie zawiera nic istotnie nowego, a jedynie jest powtórzeniem nauczaniasoborowego. Dla jego krytyków litera Soboru nie miała znaczenia, Sobór byłbowiem, ich zdaniem, tylko „początkiem początku” 13 , a nie realnym punktemodniesienia, do którego powinni odwoływać się teolodzy i duchowni.Budować jedność w PrawdzieObie przedstawione powyżej koncepcje ekumenizmu pozostają jednakw fundamentalnej sprzeczności z katolicką oraz soborową koncepcjąprawdziwego dialogu. Ta ostatnia opiera się bowiem na zupełnie innychfundamentach. Jej celem nie jest pokój społeczny, tolerancja czy nawetjedność kompromisu, ale Prawda i na niej zbudowana jedność. Obie tewartości są dla Kościoła jednakowo ważne i nie może być mowy o dialogu,który naruszałby którąkolwiek z tych zasad. „Droga ku pełnej jedności możebyć realizowana tylko w prawdzie” 14 – podkreślał Jan Paweł II w encykliceEcclesia de Eucharystia. Ekumenizm katolicki ma zatem bardzo jasno określonycel, a jest nim właśnie jedność w Prawdzie, czyli pojednanie chrześcijanw Mistycznym Ciele Chrystusa, którym jest właśnie Kościół katolicki.I tak właśnie ów cel definiuje soborowy Dekret o ekumenizmie Unitatisredintegratio, który apeluje do katolików, by ci mocniej zaangażowali sięw dialog ekumeniczny, tak by ustało zgorszenie podziałami wśród chrześcijan.Lekarstwem na to zgorszenie nie ma być jednak powołanie jakiegoś nowegobytu wyznaniowego, ekumenicznego super-Kościoła, ale powrót „braciodłączonych” do Kościoła rzymskiego. „Pełnię bowiem środków zbawczych11 Kongregacja Nauki Wiary, Deklaracja Dominus Iesus, par. 1712 „Deklaracja Dominus Iesus zdaje się nie liczyć z rozwojem świadomości w Kościele; ona… chciałaby zatrzymaćczas” – alarmował o. Wacław Hryniewicz. Kościół po Dominus Iesus. Dyskusja z udziałem ks. WacławaHryniewicza OMI, o. Jacka Salija OP, ks. Alfonsa Skowronka i ks. Tomasza Węcławskiego, „Znak” 5 (552) 2001, s. 17.13 Co podkreślał ks. Alfons Skowronek, odwołując się do Karla Rahnera SJ. Por. tamże, s. 16.14 Jan Paweł II, Ecclesia de Eucharystia, par. 44, w: tegoż, Dzieła zebrane, t. I, Kraków 2006, s. 766.