SPIS RZECZY

Drugi model protestanckiego ekumenizmu oznacza w istocie zgodę nawszystkie różnice oraz wezwanie do współpracy i symbolicznej wspólnotyStołu Pańskiego. Luteranie, zwinglianie, kalwiniści, metodyści, anglikaniemogą się zatem różnić we wszystkim, ale łączyć ma ich wspólnota ołtarzai kazalnicy oraz wzajemna akceptacja urzędów i doktryn. Ten model jest123„Nie wolno wiernym uważać, że KościółChrystusowy jest zbiorem Kościołów i Wspólnoteklezjalnych. Nie mogą też mniemać, żeKościół Chrystusowy nie istnieje już dziśw żadnym miejscu”obecnie realizowany w ramach Światowej Rady Kościołów (z tym, że jeston tam o wiele trudniejszy, ogranicza go bowiem obecność w tej strukturzeKościołów prawosławnych i przedchalcedońskich, które na taki model dialogunie chcą się godzić). Żeby jednak taka formuła dialogu mogła być skuteczna,konieczne jest albo uznanie, że prawda nie istnieje, albo przynajmniej, że niejest ona istotna dla jedności. Tożsamości wyznaniowe, doktryny teologiczneczy dogmaty sprowadzone zostają w ten sposób do poziomu regionalnegofolkloru, pobożnościowego kolorytu, który nie powinien mieć jednoznacznegowpływu na życie i nie może skłaniać do oceniania innych. Jednoznaczne sądyi oceny są zresztą całkowicie zakazane i stanowią największą możliwą obrazę,istną herezję w dialogu ekumenicznym.Znakomitym przykładem tego, jak głęboko zakorzeniony jest ten stylmyślenia w dialogu ekumenicznym, pozostają reakcje (także teologówkatolickich) na watykańską deklarację Dominus Iesus z 2000 roku,a konkretniej na zawartą w niej ocenę eklezjalności wspólnot protestanckich.„Wspólnoty kościelne, które nie zachowały prawomocnego Episkopatu orazwłaściwej i całkowitej rzeczywistości eucharystycznego misterium, nie sąKościołami w ścisłym sensie” – podkreślali autorzy deklaracji, by zaraz potemwyjaśnić podstawy takiego myślenia: „Nie wolno więc wiernym uważać, żeKościół Chrystusowy jest zbiorem – wprawdzie zróżnicowanym, ale zarazemMiędzy kultem dialogu a prowadzeniem dialogu