SPIS RZECZY

Dialog ledwie dyszy. Najprostszy, zdawałoby się, dialogz prawosławiem – od prawie ćwierćwiecza zablokowanyjest z przyczyn czysto politycznych. Moskwa nie ma ochotyzrezygnować z pozycji „nowego Rzymu”, zaś Konstantynopol niema dość siły, by zrealizować – jak się wydaje szczere u obecnegopatriarchy – pragnienie jedności z Rzymem.Nie lepiej wygląda doktrynalna debata z anglikanami, którzy – choćprzez lata wielu uczestnikom dialogu wydawali się najbliżsi Rzymowi– teraz popłynęli swą konfesyjną łódką w siną dal, odchodząc już nietylko od charakterystycznej dla nich via media między katolicyzmema protestantyzmem, ale od chrześcijańskiej antropologii i dogmatyki w ogóle.Święcenia biskupie dla kobiet czy aktywnych homoseksualistów, udzielaniesakramentu małżeństwa parom jednopłciowym – to tylko drobiazgiw porównaniu z poglądami anglikanów na temat zabijania (dla wieluz anglikańskich teologów czy hierarchów aborcja stanowi prawo kobiety,a część z nich – jak np. biskup John Spong – otwarcie promuje już eutanazję)czy na jedynozbawczą rolę Chrystusa (prymaska Kościoła episkopalnegobiskup Katharine Jeffers Schorri otwarcie odrzuca ów element chrześcijańskiejwiary). I choć katolicy wciąż z anglikanami rozmawiają, a ekumeniścizapewniają, że debata ta prowadzi do zbliżenia, to w obliczu odejścia sporejczęści anglikanizmu od chrześcijaństwa właściwsze od dialogu byłobyrozpoczęcie regularnych misji.Nieco tylko lepiej wygląda dialog z luteranami. Ale i tu, po ogłoszeniuwielkiego sukcesu, jakim była niewątpliwie Wspólna Deklaracjao Usprawiedliwieniu, niewiele się zmieniło. Luteranie podążają nadalswoją drogą, ordynują kobiety, zastanawiają się (a gdzieniegdzie już sięna to zdecydowali) nad ordynowaniem homoseksualistów na pastorówi nad błogosławieniem par jednopłciowych. Dialog zaś służy im głównie