SPIS RZECZY

107martwy czas ze wszystkiego co brzydkie”. Mimo że nigdy nie była członkiemżadnej radykalnej grupy, dobrze pamięta zjawisko tzw. „przesuniętegoantysemityzmu”, „zachowanie autorytaryzmu w rzekomo antyautorytarnymruchu”, „zaprzeczanie rzeczywistości” oraz „awanturniczy narcyzm”.Spoglądając wstecz, widzi swoje pokolenie tarzające „zbiorowe niemieckienieszczęście w gigantycznym słowotoku duszy” „Blablabla, blablabla...,a wszystko w poważnym tonie i rzadko z poczuciem humoru”.Sibylle Lewitscharoff opisuje, jak „na początku lat siedemdziesiątychrewolucyjne kadry przybywały licznie z Frankfurtu na szwabską prowincję,Furth ubolewa nad tym, że swojegoreformatorsko nastawionego teścia, który jakoŻyd i socjaldemokrata siedział w Buchenwaldzie,nazwał wówczas „niemieckonarodowymaparatczykiem”, nie zauważywszy w porę, że maprzed sobą jednego z niewielu republikanów.aby rekrutować uczniów, a chętnie także i uczennice do rewolucji”: „Jedenz nich wyglądał jakby wyjęto go z koła anarchistów z czasów Dostojewskiegoi jakby od tego czasu się nie mył, grubawy, z bujną brodą, z rozpalonymii rozbieganymi oczkami. Drugi z kolei, typ politykiera, z zawodu listonosz,z głową jak wylizane jajo. Jego widok nasuwał straszne skojarzenia, ponieważprzed każdym zdaniem sięgał językiem do kącika ust. Wyglądu tych oziębłychkomisarzy łatwo się nie zapomina: technoidalni urzędnicy z umiejętnościąposługiwania się bronią, którzy przybyli na podstuttgarcką prowincjęz zadaniem defloracji. Mieli pozyskać dla ruchu nowy materiał (naprawdę,tak to brzmiało). Było z nimi jeszcze cudowne dziecko z rodziny robotniczejz Feuerbach, które z podniesionym palcem i łagodnym głosem nauczało nibyJezus w świątyni” 6 .6 S. Lewitscharoff, So superverfolgt und supergeheim. Schwatz-schwatz, meistens ernst, selten witzig: Wie es um1970 wirklich war (fragment), w: „Süddeutsche Zeitung”, 10 stycznia 2009.Nasza walka ‘68. Doświadczenia literackiej podróży