SPIS RZECZY

wymówek: 1. We Frankfurcie wszystko wyglądało inaczej niż w BerlinieZachodnim, nie mówiąc już o Tybindze. 2. Miałem kilka lat za mało (względnieza dużo), aby uczestniczyć w „najgorszych ekscesach”. Czyli jakieś „ekscesy”były, tylko utonęły w niepamięci.Zieloni zdają się nie pamiętać, że na początku ich działalności conajmniej połowa zarządu partii rekrutowała się z rewolucyjnych środowiskSponti oraz ugrupowań doktrynersko-marksistowskich. Dziś ci sami ludzie,czy to będzie Anje Vollmer, Joschka Fischer, Jürgen Trittin, czy też ClaudiaRoth, są zgodni co do tego, że owe grupy były jedynie żałosnym, marginalnymzjawiskiem powszechnego „przełomu”. Jednak późniejsze sympatiedziesiątków tysięcy zachodnioniemieckich studentów do prosowieckiegozwiązku studenckiego MSB Spartakus, grupy młodych socjalistów Stamokap,bądź którejś tam z kolei międzynarodówki trockistowskiej nigdy nie byłybardziej wyraziste.Lewicowe księgarnie, od których nader często dostawałemzaproszenia na promocje moich książek o narodowym socjalizmie, chciałytym razem oszczędzić swoim czytelnikom spotkania z autorem publikacji,której tytuł był dla wielu niewymawialny, a według Jutty Ditfurth„arcyniebezpieczny”. Z jednym wyjątkiem. Chodzi o księgarnię Roter Sternz Marburga. Wielu księgarzy zwymyślało przedstawicieli wydawnictwaS. Fischer Verlag i ostrzegało swoich stałych klientów oraz uczestnikówprogramów lojalnościowych przed kupnem Unser Kampf. Sami oferowalichętnie konformistyczne pozycje w stylu Rudi und Ulrike, czy też Mein ’68.Popularnością cieszył się tytuł zawierający relacje świadków tamtychwydarzeń Vom Duft der Revolte, natomiast osoby niedowidzące wybierałyalbum Wir waren dabei! z dopiskiem „z serdecznymi pozdrowieniami”.W semestrze letnim 2008 roku władze uniwersytetu w Getyndze odrzuciłystudencki wniosek zorganizowania debaty na temat „1968” z moim udziałem.Odmówiono przyznania zwykle niewielkich środków finansowych narealizację tego typu projektów. Decyzja władz uniwersyteckich zawierałaadnotację, jakoby Unser Kampf był nieodpowiednią lekturą dla młodzieżyakademickiej, która i tak z zainteresowaniem przeczytała książkę.Co bardziej rozsądni „sześćdziesięcioósmacy” działają w sposóbnieco mniej konfliktowy. Preferują ciche legendy, zwracają przede wszystkimuwagę na to, że zarówno przy całej uzasadnionej krytyce, jak i szczegółowejsamokrytyce, to właśnie oni dali początek istotnym procesom przemian.Niektórzy z nich twierdzą, że wówczas po raz drugi ukonstytuowała się