SPIS RZECZY

Bronisław Geremek, składający na forum Europarlamentu swoisty „donosna Polskę”. Cała rzesza autorytetów III RP, odmawiająca podporządkowaniasię uchwalonemu prawu, dała wówczas społeczeństwu czytelny sygnał: mystoimy ponad prawem.Punktem łączącym zrywających sejmy czy sejmiki szlacheckich warchołówze współczesnymi „poważnymi” komentatorami politycznymi jest takżepoziom histeryczności argumentów, jakie padają z ich ust. Za czasów saskichNazwanie prezydenta Lecha Kaczyńskiego„chamem” mieściło się w granicach prawa,ale już określenie prezydenta AleksandraKwaśniewskiego mianem „pulpeciarza”zostało ukarane.(i nieco późniejszych) każda próba ograniczenia liberum veto określanabyła przez zwolenników tego polskiego prawa „herezją” i porównywanaz naruszaniem kanonicznej interpretacji Pisma Świętego. „W końcu prawoz roku 1696 nakazywało: «Obsevando religionissime vocem vetandi». Jak sięwydaje autor Domina Palatia wyraził powszechne przekonanie, iż naruszeniechoćby o włos tego prawa będzie pierwszym krokiem do niewoli, bo włospo włosku wyskubana zostanie cała wolność” 9 – opisuje XVIII-wiecznąpublicystykę polityczną Anna Grześkowicz-Krwawicz.Podobną argumentację stosują obrońcy III Rzeczpospolitej, wielbicieleLecha Wałęsy, apologeci Okrągłego Stołu czy prawnicy broniącyswoich korporacyjnych przywilejów. Dla nich również jakakolwiekkrytyka rzeczywistości jest tylko wstępem do zniszczenia „dorobkupokoleń”, odebrania prawa do radości z wolności, zaprzepaszczeniemofiary opozycjonistów, a nawet „końcem demokracji” czy „początkiemtotalitaryzmu”. Piotr Pacewicz uderzał w tony histeryczne sugerując,że „poniżej godności jest wstawienie znaczka w rubryce «niewspółpracowałem»” 10 ; a Andrzej Romanowski apelował, by zlikwidowaćIPN, bo „instytucja ta niszczy największą zdobycz narodu w XX wieku:9 A. Grześkowiak-Krwawicz, Regina libertas. Wolność w polskiej myśli politycznej XVIII wieku, Gdańsk 2006,s. 31.10 P. Pacewicz, Lustracja wykształciuchów, „Gazeta Wyborcza”, 10 marca 2007.