Van welvaart naar welzijn

En nu?supermarkt die toch open kan blijven door vrijwilligers. Ook zien we dat in plaatsvan voedsel, goederen en diensten te kopen, er op grote schaal wordt geruild engedeeld. Volgens Time Magazine (2011) is collaborative consumption, zoals hetop grote schaal delen en lenen van producten en diensten, zelfs een van de tienideeën die de wereld zullen veranderen. Ook zaken als mantelzorg, een groterberoep op vrijwilligers bij bijvoorbeeld sportverenigingen en het versterken vansociale cohesie door burgerinitiatieven wordt steeds belangrijker. Maar hetorganiseren van maatschappelijke betrokkenheid en maatschappelijkeparticipatie laat zich niet afdwingen. Maar aanmoedigen en faciliteren vanmaatschappelijke participatie is meer dan ooit nodig voor een duurzameeconomische ontwikkeling.Regionaal turen of duurzaam sturen?Zowel de landelijke als de regionale beleidsmakers hebben nog steeds de neigingzich te richten op alleen de ‘harde’ economische kant van welzijn enwelvaart: economische groei en houdbaarheid van de overheidsfinanciën alsmaatstaf van hoe het gaat met een land of regio. Dat is een veel te beperkteagenda. Een sociaal-economische agenda moet zowel de materiële als deimmateriële kant van de kwaliteit van leven bevatten, waarbij alle actoren,overheid, burgers en bedrijven dienen te worden meegenomen (Stegeman enVan de Belt, 2013). Alleen op die manier kan een goede beleidsmatige afwegingworden gemaakt met betrekking tot sociaal-economisch beleid. Durf te sanerenals het nodig is, maar durf ook te investeren en daag daartoe ook uit. Geefruimte aan duurzame en innovatieve voorzieningen die recht doen aan dekwaliteiten van de regio. De overheid heeft dus vooral een voorwaardenscheppendeen faciliterende rol.Het streven naar een duurzame samenleving zou dus centraal moeten staan.Daarmee is niet gezegd dat economische groei en materiële vooruitgang nietbelangrijk is. Sterker nog, de huidige economische stagnatie en de magerevooruitzichten verslechteren in vele opzichten de duurzaamheid van de samenleving.Een verbetering komt pas tot stand als we echt over gaan naar een meer‘inclusieve’ benadering van welzijn. In het streven naar een duurzame regiowordt de concurrentie tussen regio’s hopelijk alleen maar sterker. Bijvoorbeeld intermen van kwaliteit van de woonomgeving en hoogopgeleide mensen. Hierbijdient het niet zozeer te gaan om het streven naar meer economische groei,maar naar een betere kwaliteit van leven. Als regio’s ook de effecten merkenvan concurreren op meer aspecten dan alleen economische, versterkt dat dekwaliteit van leven nu, later en ook elders in Nederland. Een grote uitdaging dieinspanningen van overheid, bedrijfsleven en burgers vergt, maar wel bijdraagtaan het welzijn van de huidige en toekomstige generatie. Welzijn is immersmeer dan welvaart.32