Polityka równości płci Polska 2007

Opracowano program edukacyjny i podręcznik „Antydyskryminacja. Pakiet edukacyjny” orazzbudowano sieć trenerów i trenerek prowadzących szkolenia dla policji, sądów, adwokatury, urzędów,inspektoratów pracy i instytucji edukacyjnych w zakresie zapobiegania i przeciwdziałaniadyskryminacji w ich działalności.W związku ze słabym umocowaniem Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn,jego podatnością na osłabienie lub likwidację przy zmieniających się układach sił politycznych,opisane zmiany są w dużej części nietrwałe, narażone na brak kontynuacji.Działania organizacji pozarządowychMonitorowanie naruszeń praw człowiekaMonitoring stanu przestrzegania praw człowieka, pozwalający na przygotowanie raportu alternatywnegoz realizacji postanowień konwencji, jest jedną z najskuteczniejszych metod wywarciapresji na rząd, który narusza prawa człowieka. Ciała stojące na straży przestrzegania konwencjiprzez wydawanie rekomendacji i zaleceń mogą wówczas wywierać nacisk, aby rząd dokonał pewnychzmian (np. wydał określone przepisy prawne) lub zaprzestał określonych działań/zaniechań(np. lekceważenia problemu przemocy wobec kobiet i dziewczynek).Jednakże rząd Polski rzadko podejmuje działania zgodne z zaleceniami Komitetów. Przykłademsytuacji, gdzie dzięki doniesieniom, raportom i pracy lobbingowej organizacji pozarządowychdoszło do pozytywnej zmiany, może być historia Ustawy o przeciwdziałaniu przemocyw rodzinie (choć ustawa różni się od opracowanego z udziałem organizacji projektu).Ochrona prawna i mechanizmy wnoszenia skargWolność zgromadzeń, równe traktowanieW roku 2005 Prezydent Poznania zakazał demonstracji „Marsz Równości” (podtrzymał towojewoda). Komitet Organizacyjny Dni Równości i Tolerancji zaskarżył tę decyzję. W wyrokuz 14 grudnia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż decyzje były niezgodne z prawem.Wniosek Wojewody o kasację, został odrzucony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokuz dnia 25 czerwca 2006 r.Z kolei organizatorzy i organizatorki zakazanej przez lokalne władze warszawskiej ParadyRówności odwołali się do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC). W orzeczeniu wydanym3 maja 2007 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu uznał, że zakazującw 2005 r. przeprowadzenia Parady Równości, władze Warszawy naruszyły Europejską KonwencjęPraw Człowieka; złamały gwarantowane w art. 11 Konwencji prawo do zgromadzeń i pokojowegowyrażania poglądów oraz zakaz wszelkiej dyskryminacji (art. 14) i prawo do skutecznego środkaodwoławczego (art. 13).Dzięki wykorzystaniu istniejących mechanizmów ochrony prawnej zarówno kolejny Marsz Równościw Poznaniu, Marsz Tolerancji w Krakowie, jak i Parada Równości w Warszawie, które odbyłysię po wydaniu wspomnianych orzeczeń były demonstracjami legalnymi (odpowiednie władze lokalnemogą wydać zakaz zgromadzenia publicznego, nie ma natomiast systemu pozwoleń).Ochrona godności – przeciwko zniesławianiu osób homoseksualnychPrzykładem skutecznego korzystania z mechanizmów prawnych jest sprawa przeciwko dwómpolitykom, wielokrotnie i publicznie twierdzącym, iż mówienie o orientacji seksualnej sugeruje, żemoże chodzić także o promowanie takich skłonności, jak pedofilia, zoofilia i nekrofilia. W reakcjina te wypowiedzi złożono do Prokuratury Rejonowej w Poznaniu wnioski o wszczęcie i prowadzeniepostępowania przeciwko tym osobom o przestępstwa z art. 212 § 1 oraz 212 § 2 k.k.Zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa zostały przekształcone w prywatne akty oskarżenia,ponieważ „Prokurator Rejonowy w Poznaniu nie dopatrzył się podstaw do wszczęcia postępowaniaz urzędu, uznając, że nie wymaga tego interes publiczny” 26 . W dniu 20 maja 2005 r. Sąd Rejonowyw Poznaniu wydał postanowienie, w którym umorzył postępowanie przeciwko oskarżonym orazobciążył osoby skarżące kosztami sądowymi. Zażalenie złożyły cztery kobiety, a Sąd Okręgowy zdecydowało konieczności ponownego rozpatrzenia sprawy przez sąd pierwszej instancji.Dnia 4 września 2006 r. na ostatnim posiedzeniu w opisywanej sprawie zawarto ugodę, namocy której oskarżeni zobowiązali się do wydania oświadczenia „iż nie porównali, ani nie mielizamiaru porównać homoseksualizmu do pedofilii, zoofilii i nekrofilii” oraz „wyrażają ubolewanie,że sformułowania [...] mogły sugerować, że do takiego porównania doszło”.Sprawa ta jest precedensem i pokazuje, że niedopuszczalne jest publiczne obrażanie osóbo orientacji homoseksualnej i głoszenie nieprawdy na temat homoseksualizmu.9426Postanowienie Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 20 maja 2005, sygn. akt XXIII K 20/05.Rozdział 7