Polityka równości płci Polska 2007

coraz większą liczbę stawów i jednocześnie na narządy wewnętrzne – nerki czy wątrobę. Chorzyna reumatoidalne zapalenie stawów przeżywają depresję znacznie częściej w porównaniu z populacjąogólną. Przyczyną depresji bywa sam przebieg choroby, skutki przyjmowanych leków, albobezradność wobec perspektywy przedłużającego się cierpienia.Życie codzienne z przewlekłą chorobą stawów nie mieści się w żadnych schematach przyjętychdla zdrowych ludzi w każdym wieku. Widoczna niepełnosprawność budzi reakcje społecznedalekie od akceptacji: niecierpliwość, lekceważenie, izolowanie, szyderstwo, agresję. Integracjaz najbliższymi stwarza liczne problemy, życie osobiste jest wystawione na ryzyko wyższe od przeciętnego.Poruszanie się w świecie instytucji, nawet instytucji edukacyjnych czy leczniczych, jestutrudnione albo praktycznie niemożliwe.Cele polityki równości płci w sektorze zdrowiaKonieczność prowadzenia przez Polskę aktywnej polityki w dziedzinie zdrowia kobiet i mężczyznwynika m.in. z przyjętej przez nasz kraj Regionalnej Strategii Międzynarodowego PlanuDziałań w Sprawie Starzenia się, uchwalonego w Madrycie w 2002 r., który zakłada, że jednymz podstawowych zobowiązań jest „docenienie roli i potrzeb starszych kobiet w starzejącym sięspołeczeństwie”. Jednocześnie warto przypomnieć, że w art. 68, p. 3 Konstytucji RP zapisano,iż „władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom,kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku”. Racjonalnai skuteczna polityka zdrowotna państwa powinna uwzględniać fakt, że, z jednej strony, politykazdrowotna to integralny element polityki społecznej, z drugiej zaś, że jest to całokształt działańpodejmowanych przez państwo i społeczeństwo w celu zapewnienia najlepszej ochrony zdrowiakobietom i mężczyznom z myślą o zdrowiu przyszłej populacji.Uznanie zdrowia kobiet i mężczyzn w Polsce za wspólne dobro publiczne oznacza w praktyceprzyjęcie zasady solidaryzmu i współodpowiedzialności wszystkich obywateli za finansowaniewydatków na zdrowie z budżetu państwa. Ważne jest, aby finansowanie to odbywało się przyuwzględnieniu rzeczywistych potrzeb kobiet i mężczyzn ustalonych na podstawie wyników analizydanych statystycznych – ze szczególnym uwzględnieniem danych demograficznych i epidemiologicznych.Zastosowanie podziału danych statystycznych według płci powinno stać się rutynąw zakresie danych zdrowotnych, popartych dokładną analizą wskaźników z zakresu zdrowiareprodukcyjnego proponowanych przez WHO.Ponadto system zdrowia publicznego w Polsce w obecnym kształcie nie uwzględnia holistycznegopodejścia do ogromnego obszaru zdrowia reprodukcyjnego, który obejmuje bardzo wielezagadnień, czyli edukację seksualną, planowanie rodziny, leczenie bezpłodności, profilaktykę choróbprzenoszonych drogą płciową w tym profilaktykę HIV/AIDS, bezpieczną aborcję (w ramachobowiązującego prawa), problem wad wrodzonych u dzieci, opiekę perinatalną, opiekę prenatalną,opiekę nad matką i dzieckiem, opiekę nad matką karmiącą, opiekę po porodzie, profilaktykę wybranychchorób nowotworowych, takich jak rak piersi czy rak szyjki macicy, oraz profilaktykę okresupomenopauzalnego u kobiet i andropauzalnego u mężczyzn.Sondaże przeprowadzane ostatnio przez organizacje pozarządowe wśród kobiet wskazują naniezadowalającą opiekę w czasie porodu, częste naruszanie prawa pacjentki do kontaktu z bliskimi,poszanowania intymności, prawa do informacji. Personel oczekuje podporządkowania, układającrelacje z pacjentkami w modelu patriarchalnej zależności. Osoby, które mają sprecyzowaneoczekiwania wobec porodu, określane są często jako „roszczeniowe”. Karta praw pacjenta nie jestdobrze znana przez biały personel, a blisko połowa ankietowanych kobiet spodziewa się tego, żepodczas porodu ich prywatność będzie zakłócana, nie oczekuje pytań o zgodę na określone zabiegi,dlatego nie odbiera wielu zachowań i sytuacji jako naruszających ich prawa.Kluczowym zagadnieniem obecnej polityki zdrowotnej powinno być zapewnienie dostępu doświadczeń zagwarantowanych konstytucyjnie i popartych ustawodawstwem międzynarodowym.Celem polityki równości płci w sektorze zdrowia publicznego jest zagwarantowanie sprawiedliwegodostępu do świadczeń zdrowotnych adekwatnego do zapotrzebowania każdej z płci. Gwarancjątakiej polityki jest wdrożenie odpowiednich strategii na rzecz zdrowia (w tym zdrowia reprodukcyjnego)w każdym rejonie kraju i na wszystkich poziomach decyzyjnych, poprzedzone analiząstanu faktycznego, potrzeb w zakresie infrastruktury, edukacji, wyposażenia w sprzęt medyczny,tak aby wykorzystanie np. drogiego sprzętu do diagnostyki medycznej odzwierciedlało potrzebyzdrowotne populacji.Czy tak zarysowana polityka zostanie podjęta przez sektor zdrowia o bardzo szczególnej strukturzezatrudnienia? Personel medyczny państwowych i prywatnych zakładów zdrowotnych składasię w 86% z kobiet! Na 100 osób pracujących w grupie lekarskiej jest 55 kobiet, wśród stomatolo-67Zdrowie