Polityka równości płci Polska 2007

• artykułów 12(1) i 16(1) oraz rekomendacji 21 Konwencji ds. Eliminacji Wszelkich FormDyskryminacji Wobec Kobiet, ratyfikowanej w 1979 r.;• artykułu 24 Konwencji ds. Dziecka, ratyfikowanej w 1989 r.;• Deklaracji i Programu Działania Konferencji na Rzecz Ludności i Rozwoju (Kair, 13 września1994) oraz Głównego Programu Działania tzw. ICPD+5 z 1999 r.;• Deklaracji Pekińskiej oraz Platformy Działania IV Światowej Konferencji na Rzecz Kobiet(Pekin, 15 września 1995) oraz dokument FWCW +5 (Nowy York, 10 czerwca 2000);• rezolucji z 29 września 1994 r. konferencji kairskiej (OJ C 305, 31 października 1994, p. 80)oraz Rezolucji z 4 lipca 1996 r. w odniesieniu do wdrażania Programu Działania konferencjikairskiej;• rezolucji z 15 czerwca 1995 r. w odniesieniu do uczestnictwa Unii Europejskiej w IV ŚwiatowejKonferencji na Rzecz Kobiet (Pekin, 15 września 1995): „Równość, Rozwój i Pokój”,rezolucji z 21 września 1995 r. i rezolucji z 18 maja 2000 r. odnoszących się do postanowieńzawartych w Deklaracji Pekińskiej i Platformie Działania;• rezolucji z 9 marca 1999 r. o stanie zdrowia kobiet w Unii Europejskiej;• zawarte w Białej Księdze przygotowanej przez Komisję Europejską, a odnoszące się dozdrowia młodzieży „Nowe wyzwania wobec młodzieży europejskiej” (A new impetus forEuropean Youth) z 21 listopada 2001 r.;• zawarte w dokumencie Światowej Organizacji Zdrowia: „Definicje i wskaźniki dla planowaniarodziny, zdrowia matek i dzieci oraz zdrowia reprodukcyjnego używane przez BiuroRegionalne WHO dla Europy” z marca 1999 r.;• przepisu 163 zawartego w tzw. Rules of Procedure.W Unii Europejskiej kobiety i mężczyźni powinni mieć wolność w podejmowaniu osobistychdecyzji odnoszących się do ich zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego. Ze szczególną uwagąnależy podejść do zdrowia reprodukcyjnego kobiet i dziewczynek, który zależy m.in. od ich stanuedukacji. Ważna jest wiedza o chorobach przenoszonych drogą płciową, w tym profilaktyce HIV/AIDS i profilaktyce HPV. Istotne znaczenie ma wiedza o planowaniu rodziny, która umożliwiakontrolę nad własną płodnością, zapobiega niechcianej ciąży i uczy mężczyznę współodpowiedzialnościza podejmowane decyzje prokreacyjne i seksualne, co jest kluczowym zagadnieniemw odniesieniu do zdrowia reprodukcyjnego obu płci. Dlatego zaapelowano do rządów państwczłonkowskich Unii Europejskiej o rozwój narodowej polityki zdrowotnej w odniesieniu do zdrowiaseksualnego i reprodukcyjnego w konsultacji i współpracy z przedstawicielami społeczeństwaobywatelskiego, co powinno zapewnić równy dostęp kobietom i mężczyznom do najlepszej i jakościowonajnowocześniejszej informacji na temat chorób przenoszonych drogą płciową i metodplanowania rodziny, zapobiegania niechcianej ciąży ze szczególnym uwzględnieniem pełnychinformacji dla młodzieży.Z dostępnych danych wynika, że w Polsce do najczęstszych zakażeń przenoszonych drogąpłciową należą kolejno: zakażenia genitalnymi typami ludzkich wirusów brodawczaka, opryszczkinarządów płciowych, nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, rzeżączka, kiła oraz zakażenieHIV. Kiłę podczas ciąży lub porodu rozpoznano u 70 kobiet w 2005 r. i u 55 w roku 2006. Spadaliczba badań serologicznych ukierunkowanych na wykrycie kiły, stwierdzanej u podobnej liczbykobiet w ciąży co w latach, w których liczba porodów była dwa razy większa. Przesiewowe badaniaserologiczne ukierunkowane na wykrycie kiły ograniczone są w Polsce wyłącznie do kobietw ciąży i krwiodawców. Brakuje środków finansowych na utrzymanie sprawnie funkcjonującejsieci nadzoru epidemiologicznego, w tym centralnych rejestrów i kartotek. W ostatnich latach pogorszyłsię dostęp zarówno kobiet, jak i mężczyzn chorych na choroby przenoszone drogą płciowądo badań i leczenia (Fenton, Lowndes, 2004).W Polsce istnieją programy profilaktyki raka szyjki macicy i zakażeń HPV u kobiet zakażonychHIV oraz programy pomocy dla par o różnym statusie serologicznym HIV (kobieta – zdrowa,mężczyzna zakażony HIV) pragnących posiadać potomstwo. Ponieważ w Polsce nie oblicza sięwiększości wskaźników zdrowia reprodukcyjnego rekomendowanych przez WHO, brakuje danychi badań, np. na temat zakresu stosowania poszczególnych metod antykoncepcji. Nielicznedostępne badania wskazują, że z nowoczesnych metod antykoncepcji (tabletka) korzysta 18–19%kobiet stosujących jakąkolwiek metodę antykoncepcji, tzn. około 50% mniej niż w innych krajachUnii Europejskiej. W raportach autorów zagranicznych Polska jest wymieniana jako kraj,w którym częstość stosowania nowoczesnych metod planowania rodziny jest najniższa w Europie(wykres 5.1).64Rozdział 5