Polityka równości płci Polska 2007

mach edukacji, równego dostępu do zaawansowanych technologii, równych szans w korzystaniuze stypendiów i grantów wspomagających uczenie się i podwyższanie kwalifikacji zawodowych”(ibidem). Poza tym równościowe cele w edukacji powinny obejmować włączanie do głównego nurtuwszystkich grup marginalizowanych: gejów i lesbijki, mniejszości etniczne, narodowe, osobyniepełnosprawne itd.Ponadto powinno się zwrócić większą uwagę na treści zawarte w podręcznikach szkolnychi podjąć środki mające na celu eliminację stereotypowego obrazu męskich i kobiecych ról społecznych,patriarchalnej wizji rodziny czy homogenicznego wizerunku polskiego społeczeństwa.W polityce równościowej należy także zwrócić uwagę na fakt, że programy nauczania (i sposóbich realizacji) uzależnione są od płci. Tutaj potrzebna jest świadomość istnienia tzw. ukrytychprogramów nauczania zarówno ze strony kadry pracującej z młodzieżą, jak i ministerialnychdecydentów. Ważną kwestią stać się tu powinny postawy nauczycieli i nauczycielek – one bowiembezpośrednio wpływają na postawy (równościowe bądź nie młodzieży). Stąd konieczność dodatkowychszkoleń, kursów i warsztatów równościowych dla kadry edukacyjnej.Kolejnym aspektem polityki równościowej winno być tworzenie niezależnych instytutów badawczychi ośrodków Gender Studies. Jednocześnie państwo musi przyjąć na siebie obowiązek(przyjęty wcześniej de facto wraz z momentem akcesji) promowania udziału kobiet w nauce i sukcesywnegozwiększania ich reprezentacji w środowisku akademickim.Ostatni aspekt to udział kobiet w zarządzaniu oświatą. Polityka równościowa z konieczności(znowu obligacje traktatu akcesyjnego) powinna zmierzać do wyrównania liczby kobiet i mężczyznw oświacie na szczeblach kierowniczych. Mamy tu niestety do czynienia z klasyczną piramidą– na najwyższym szczeblu oświaty (szkolnictwo wyższe) kobiet jest najmniej, w początkowychetapach edukacyjnych (przedszkola, szkoły podstawowe) zaś bardzo dużo. Jest to także związaneze zjawiskiem feminizacji zawodu nauczycielskiego; jego podtrzymywanie i brak polityki, któramogłaby zmienić stan faktyczny, prowadzą do powielania stereotypowych ról płciowych i potwierdzeniatezy, że tam, gdzie jest władza, są tylko mężczyźni.Osobny problem to całkowita nieobecność osób homoseksualnych w całym obszarze edukacji,ze szczególnym uwzględnieniem władz oświatowych.Decydenci i główni aktorzy• Najważniejszą instytucją jest Ministerstwo Edukacji Narodowej, później zaś kolejno: kuratoria,samorządy i szkoły, kadra nauczycielska i samorządy uczniowskie.• Ważną grupą są ministerialni rzeczoznawcy/ministerialne rzeczoznawczynie, którzy/któredopuszczają programy i podręczniki do szkolnego obiegu.• W pracach nad przygotowywaniem i wdrażaniem strategii gender mainstreaming powinnybrać udział związki zawodowe nauczycieli/nauczycielek, a także organizacje pozarządowe– zarówno edukacyjne, jak i feministyczne oraz takie, które posiadają ekspertów/ ekspertkiz zakresu gender mainstreaming.• Istotna rola uniwersyteckich studiów z zakresu gender, gdzie powinny zostać zorganizowaneszkolenia antydyskryminacyjne dla nauczycieli/nauczycielek i administratorów/administratorek nauczania.• Ważną rolę odgrywają wydawcy/wydawczynie książek edukacyjnych, którzy/które, dbająco ich poziom, powinni respektować unijne standardy antydyskryminacyjne i równościowe.• Istotnym elementem implementacji gender mainstreaming będzie korzystanie z dobrychpraktyk, tzw. starych krajów unijnych.Wskaźniki polityki równości płci w obszarze edukacjiMłodzieżStatystyki:• proporcja dziewcząt i chłopców we wszystkich szczeblach i typach edukacji (przyjęcia doszkół i ukończenie szkół) z uwzględnieniem podziału administracyjnego (młodzież z regionówwiejskich i z miast);• proporcja przyjęć i na wszystkie kierunki, i specjalizacje, proporcja ich ukończenia.53Edukacja