Polityka równości płci Polska 2007

Rozdział 9. Środki masowego przekazu 1Izabela Kowalczyk, Joanna Piotrowska, Edyta ZierkiewiczMapa problemówNieuwzględnianie gender mainstreaming w mediach:• brak badań/monitoringu w Polsce na temat stanu równości płci w mediach (prowadzone sąjedynie badania dotyczące konkretnych przypadków, np. akcji medialnych);• brak rozwiązań instytucjonalnych, formalnych związanych z wprowadzaniem i realizowaniemzasady równości płci w mediach;• brak polityki równości w polityce kadrowej mediów;• brak programów dydaktycznych uwzględniających problematykę równości kobiet i mężczyznna studiach dziennikarskich;• nieuwzględnianie wytycznych Unii Europejskiej (UE) dotyczących gender mainstreaming(GM) w mediach wpływa na uznawanie tematów związanych z kobietami i z równouprawnieniempłci za drugorzędne;• w mediach informacyjnych podejmowane są głównie tzw. tematy „neutralne”, czyli polityczno-gospodarcze,w których nie uwzględnienia się perspektywy równościowej.Stosunek mediów do równouprawnienia:• orientacja ideologiczna mediów a uznawanie lub ignorowanie kwestii równouprawnienia;• utożsamianie problemów kobiet z tematyką społeczną;• tematy „kobiece” i „męskie” traktowane jako jakościowo różne;• tematy związane z problematyką płci, równouprawnieniem oraz zapobieganiem przemocy,które pojawiają się w mediach to głównie: przemoc w rodzinie, molestowanie seksualne,kobiety w polityce, równouprawnienie w pracy, „szklany sufit”, kobiety w życiu publicznym,partnerstwo, mężczyźni a prace domowe;• gettoizacja problemów kobiet i mniejszości społecznych (np. w dodatkach do najważniejszychdzienników, w specjalnych rubrykach kobiecych w portalach informacyjnych);• marginalizacja problemów mniejszości: seksualnych, osób starszych, niepełnosprawnych,które dla kobiet z tych grup są często większe niż dla mężczyzn;• przedstawianie kobiet jako ofiar przemocy bezpośredniej i symbolicznej w prasie i reklamie;• negatywne przedstawianie feministek i akcji feministycznych;• dezawuowanie polityki równościowej w innych krajach UE.Język jako narzędzie dyskryminacji i jako narzędzie równouprawnienia:• wiktymizacja kobiet przez język; sposoby pisania o dyskryminacji oraz o ofiarach przemocy;• język wrażliwy na płeć w prasie i reklamie – jednak wciąż występują braki w języku; niechęćdo korzystania z możliwości słowotwórczych języka polskiego (np. kobiece nazwyzawodów i stanowisk);• ideologizacja języka – dość powszechne używanie przez przedstawicieli i przedstawicielkimediów zwrotów dyskryminujących (np. nie mówi się o płodzie, tylko o dziecku poczętym, niemówi się o równości gejów i lesbijek, tylko negatywnie o promocji homoseksualizmu itp.);• rzadszy głos kobiet ekspertek w mediach; częsta polaryzacja stanowisk, czyli wzmacnianieróżnicy płci – przez to znikają inne różnice, jak np. głosy osób niepełnosprawnych, osóbstarszych oraz osób homoseksualnych.1Dziękujemy Hannie Samson za przeprowadzenie monitoringu stacji radiowych i opisanie jego wyników na potrzeby tegoraportu.108Rozdział 9