Cały numer 20 w jednym pliku PDF - Pro Libris - Wojewódzka i ...

40i w koñcu nawarzy³a kory akacjowej z torfem i czymœ tam jeszcze – o czym nikomu nie chcia³apowiedzieæ. Zaklêciami ochucha³a sagan uszaty i gor¹c¹ brejê przela³a do sosnowego cebrzyka,okutego miedzianymi obrêczami z krzywym kab³¹kiem. Chy³kiem posz³a przed œwitem podbytomski zamek i pokropi³a ca³e podgrodzie, stajnie, brony w bramach, œpi¹cych stra¿nikówi co tam siê da³o po okolicznych wioskach. Urok mia³ pokaraæ dziedzica paskudnymi krostamina policzkach. Coœ tam siê jednak w zaklêciach Tyszy popl¹ta³o, a mo¿e czegoœ dosypaæ do breizapomnia³a, tak ¿e po paru dniach fa³szywy rudy mnich Midaw przepad³, a ludzie po okolicywyjawiaæ wszystkie mo¿liwe tajemnice zaczêli i pletli niewyobra¿alne androny bez pamiêci.Mnicha widziano pono gdzieœ z ogolon¹ g³ow¹, dla niepoznaki, sprzedaj¹cego fa³szyweksiêgi na jarmarkach w Brandenburgii. PóŸniej o nim wieœci ¿adne ju¿ nie dociera³y w teokolice.Baby w wioskach plot³y o amorach z przejezdnymi cyganami, co siê do nich umizgiwali.Ch³opi radoœnie opowiadali w karczmie o tym, ile to dziesiêcin do klasztoru nie oddali poprzedniegoroku.Dosz³o to niebawem do czujnych uszu szpiegów dowódcy stra¿ników bytomskiego zamku,szczerbatego Zenona. Strach pad³ na niego i jego zaufanych pomocników, bo je¿eli i na nichprzyjdzie takie gadulstwo to mog¹ wypaplaæ, co tam na torturach z przes³uchiwanymi z³oczyñcamiwyprawiali, czego i dziedzicowi powiedzieæ nie chcieli. A to ju¿ by³oby dla nich niebezpieczne,szczególnie po tym jak tamtego z³odziejaszka tak przypiekli, ¿e musieli go w fosiesp³awiæ, niby to, ¿e ucieka³ z lochu. Pos³ali wiêc czem prêdzej do puszczy pod Jakubowem pos³ynnego odczyniacza uroków Jedura.Jedur mieszka³ w dzikiej okolicy nad Viadrin¹. Jego chata, poros³a mchem, owiewanymdymem tl¹cych siê torfowisk, wygl¹da³a na zupe³nie opuszczon¹. W tym miejscu na Viadrinieby³y porohy, przez które przeprawiæ siê by³o trudno, chyba ¿e rzekê lody skuwa³y w czasietrzaskaj¹cych mrozów. Powiadali, ¿e te torfowiska to Jedur sam podpali³, ¿eby ogieñ szufelk¹z nich wyci¹gaæ, kiedy w palenisku jego glinianego pieca wygaœnie.Pos³añcy dowódcy szczerbatego Zenona weszli do chaty Jedura. Zlaz³ on z pieca, odpêdzi³od siebie kilka gacków trzepoc¹cych siê w kud³ach jego ko¿ucha i rzek³:– Dawnom takich goœci tu nie mia³. Wiem po coœcie tu przyleŸli. Pewno was strach oblecia³,¿e wygadacie co tam w lochach z czarownicami i innymi dziewkami wyprawiacie. Urok mogêodczyniæ. Ale najpierw to pacho³ki jedne, bêdziecie mnie nieœæ na dr¹gach wymoszczonychjedlin¹ i karmiæ miêsiwem i mleka do dzbanka dolewaæ, ¿ebym w nim dna nie zobaczy³.A ¿ywo! – Wrzasn¹³ na nich i nawet odpowiedzieæ nie pozwoli³, tylko w drogê ruszaækaza³.Ciê¿ka to by³a podró¿. Jedur by³ wielki i dzbany ze sob¹ jakieœ zabraæ kaza³. Niby to doodczyniania potrzebne. Przyby³ wreszcie ten dziwaczny orszak na miejsce.Jedur rozpatrzywszy siê w sprawie nakaza³ zapowiedzieæ we wszystkich wioskach, abych³opi i inni zebrali siê za dwie niedziele pod wysok¹ akacj¹ z wieloma dziuplami. Dlaczegotam, tego Jedur nikomu nie wyjawi³.Kiedy gadaj¹cy jeden przez drugiego o wszystkim t³um zebra³ siê niedzielnymprzedpo³udniem, dzwony koœcielne przesta³y biæ, bo i dzwonnik k³usem tu przybieg³.Przynieœæ kaza³ Jedur pacho³kom swoje dzbany i polewa³ czarn¹, cuchn¹c¹ maziug¹podobn¹ do dziegciu akacjê i jej dziuple. Smród rozniós³ siê okrutny po okolicy, a¿ ptakipoucieka³y za horyzont i jakoœ siê cicho zrobi³o wœród zebranych. Zarz¹dzi³ Jedur aby ka¿dypodchodzi³ do œmierdz¹cej akacji i do dziupli swoje tajemnice gada³.Trwa³o to do wieczora. Ale ka¿dy, kto odchodzi³ od drzewa by³ ju¿ spokojniejszy i g³upotnie opowiada³.Ostatni swoje tajemnice wyzna³ do dziupli dziedzic bytomski Kumek i to nie byle jakie – boo schowanych na czarn¹ godzinê z³otych bransoletach.