The Scottish Celtic review

Fin Mac Cuul. 179a bha air son so a dheiinainh, no ciod am fath no 'n sugh a bhaaig an teachd. Thuirfc iad nach robh fios aca ; ach gu'n cual' iadgu'n robh iad 'nan daoine laidir, 's gu'n d'thainig iad a dh'iarraidhcomhraig laoch orra.'•A bheil Fionn aig an taigh ?" "Cba 'n 'cil."[Is mor baigh duine r'a anam.] Chuir Fionn an so iad fo chroiseanagus fo gbeasan, nach gluaiseadli iad as an ait an robh iad gus amfaiceadh iad e-san a ris.Dh'flialbh e agus rinn e deas a churacban ; agus thug e a dheireadhdo tbir agus a thoiseach do mbuir; agus tbog e na siiiilbbreaca, bhaidealach, an agbaidli nan crann fada, fulangach, fiui,a' gabhail nan sugh an glaic na gaoithe 'na cuireagan, le soii-bheasbeag, lag, laghach, o mhullach nam beann, 's o airde na h-eirthire,'s o bhuinne nan ruadh-diarraigean, a bbeireadh seileach a beiun,'s duilleach a craoibh, 's fraoch 6g as a blnin 's as a fhreunihaicheau.Dheanadh Fionn iul 'na toiseach, stiuir 'na deireadh, 's beairt 'nabuillsgein ; agus stad cinn no coise cha d'rinn e gus an d'rainig erigheachd nam Fear Mora. Chaidh e air tir, 's tharraing e suas achuraehan anu am feur glas. Ghabh e suas, is thachair an taisdealachmor ud air. Dh'fharraid Fionn c6 e. "Is mise," ars'e-sau, "an Cladhaire Ruadh aig righ nam Fear Mora; agus," ars'e-san ri Fionn, " is tusa a tha 'dhith orm. Is maith do mhiadhagus do mhodh orm ; is tii oigh a's fearr a chunnaic mi riamh; nitbu fhein troich do'u righ, agus ni do chii (b'e so Bran) measan.Is fhada o'n tha troich is measan a dhlth air an rigli." Thug eleis Fionn ; ach thainig Fear Mor eile, agus bha e dol 'ga thoirtbhuaithe. Leum an dithis air a cheile; ach dar a bha iad airfalluinnean a cheile shracadh, dh'fhag iad aig Fionn breth a thoirt.Eoghnaich e an ciad fhear. Thog e-san leis Fionn thun palacean righ, agus chruinnich a mhaithean agus a mhor-uaislean adh'fhaicin an duine bhig. Thog an righ e air a bhois; agus chaidhe tri uairean mu'n bhaile, agus Fionn air an darna bois agus Branair a' bhois eile. Rinn e aite-cadail dha aig ceann a leapach fh^iu.Bha Fionn a' feitheamh, agus a' fiiire, agus a' fuicin nan uile nithea bha dol air aghaidh mu'n taigh. Mhothaicli e gu'n robh anrigh, CO luath 's a bha an oidhche tighin, ag (iirigh agus a' falbh amach ; agus cha tigeadh e tuilleadh gu madainn. Chuir so m6rioghnadh air ; agus, mu dheireadh, dh'f heoraich e de'n righ c'arson a bha e falbh a h-uile oidhche, agus a' fagail na ban-righinnleatha fein. " C'ar son," ars' an righ, " a ta thu feoraich ? " " Tha,"arsa Fionn, "air son riarachaidh dhomh fhein, oir tha e cur morainiongantais orm." A nis, bha tlachd mor aig an righ do Fhionn;