نولیبرالیسم در بوته ي نقد

راه ‏«توسعه»‏ از مسیر«فلاکت»‏ نمیگذرد 43%400است،‏افزایش یافته است که بهرهي آن10برابر هزینههاي بهداشتی و3%70از جمعیت نیجریه80)میلیون نفر)‏ و%38در کشورهاي فقیر جهان سوم حدود نیمی از کودکان تا پیش ازاز مردم غنا با درآمدي کمتر از15برابر ارزش کل صادرات این کشورهادلار زندگی میکنند؛سالگی میمیرند؛ در سال،1995‎1/8‎میلیون نفر از مردم مکزیکوسیتی بیکار بودند،‏ در جریان اجرایی شدن سیاستهاي نفتا این رقم بهمیلیون نفر در سال3%70 رسید؛ 1996غیر رسمی شاغل هستند؛ تحریم نفتی عراق پس از جنگتغزیه از بین بروند.‏در سالاز مردم فیلیپین زیر خط فقر زندگی میکنند و%661991500 باعث شد،2000300از آنان در اقتصادهزار کودك به علت سوء‏«خصوصیسازي بزرگ»‏ یعنی خصوصیسازي بیش از دوسوم از کارخانجات چین در دستور‏«جیانگ زِمین»‏ رئیس جمهور و ‏«ژورنگ ژي»‏ نخستوزیر قرار گرفت.در سال 1990، دولت چین اعلام کرد کهمیلیون نفر چینی ‏(تقریبا یکچهارم جمعیت)‏ به طور رسمی در فقر زندگی میکنند؛ در برخی از نواحیچین متوسط مرگ کودکانمواد غذایی از آمریکا،‏ بیش از100 نفر در 30040خانوارهاي روستایی با حداقل معیشت زندگی میکنند وهزار نفر است یعنی کمی پائینتر از صحراي آفریقا؛ بر اثر وارداتمیلیون فرصت کاري در بخش کشاورزي چین از بین رفته است؛%57%5به عنوان ثروتمند طبقهبندي شدهاند.(14)ازنظریهپردازان نولیبرالیسم،‏ در جواب به این انتقادها،‏ غالباً‏ کشورهاي جنوب شرقی آسیا و پیشرفت اقتصاديچهار کشور تایوان،‏ کره جنوبی،‏ سنگاپور و هنگکنگ را به عنوان دلیلی براي تأیید نظریات و سیاستهایشانارائه میدهند.‏ اما گذشت بیش ازتوسعهي حداقلکنگ-‏ است.‏40130کشور،‏ و استثناء،‏4سال از عمر افسانهي توسعه،‏ واقعیت نشان میدهد که قاعده،‏ عدمکشور تازه صنعتی شدهگرچه این چهار کشور تنها مواردياند که میتوان گفت فرایند-150تایوان،‏ کره جنوبی،‏ سنگاپور و هنگسال پیش قدرتهاي صنعتی سرمایهداريامروز را تجربه کرده،‏ یعنی به تحول فنی مولد و تبدیل شمار نسبتاً‏ بزرگی از فقرا به شهروندان طبقهي متوسطدست یافتهاند،‏ معهذا،‏ این کشورهاي تازه صنعتی شده از درآمدهاي بالا یا توسعهي علمی و فرهنگی برخوردارنیستند،‏ چه رسد به تأسیس نهادهاي دموکراتیک و ایجاد جامعهي مدنی.‏چون شرایط استراتژیک جهان دگرگون شده است،‏ باز تولید پیدایش این مجمع الجزایر کوچک متشکل از چهاراقتصاد سرمایهداري و تقریباً‏ پیشرفته در اقیانوس وسیع دنیاي توسعهنیافتهي مرکب از مردم فقیر و کم درآمدآفریقا،‏ آسیا و آمریکاي لاتین ناممکن خواهد بود.‏ در طول دههي1970جنگ سرد به معناي جنگ در آسیابود.‏ خطر گسترش چین و شوروي در ویتنام قابل لمس بود.‏ ایالات متحده و ژاپن مجبور بودن اقتصاد تایوان،‏کره جنوبی،‏ سنگاپور و هنگ کنگ را به عنوان دژهاي مهار کمونیسم و براي جلوگیري از عواقب ناگوار از دست