نولیبرالیسم در بوته ي نقد

راه ‏«توسعه»‏ از مسیر«فلاکت»‏ نمیگذرد 37ارائهي خدمات به عهدهي کدام کشور باشد.‏خدمات عمومیاش بکاهد.‏جوزف استیگلیتز،‏ معاون ارشد بانک جهانی و برندهي نوبل اقتصاد در سالچنین مینویسد:‏کدام کشور به کشاورزي یارانه بدهد و کدام کشور از بودجهي2001در مورد فاجعهي جهانیسازي‏«خودتان را زارع فقیري فرض کنید که در آفریقا با مشقت غذاي روزانهتان را از زمینی که بر آنکشاورزي میکنید بهدست میآورید.‏ با آنکه شما از گلوبالیزیشن چیزي نشنیدهاید،‏ ولی اثراتآن دامان شما را گرفته است.‏پنبهاي را میفروشید که توسط کارگري در جزایر موریس بهپیراهنی تبدیل میشود و طرح آنرا ایتالیائیها دادهاند و نهایتاً‏ یک شیکپوش پاریسی آن را برتن میکند.‏4 همه سالهقیمتی که شما پنبه خود را میفروشید فوق العاده پائین است.‏میلیارد دلار به52000پنبهکارش سوبسید میدهد.‏چرا؟ چون آمریکامقدار سوبسیدي که دولتآمریکا به پنبهکاران میپردازد حتا از ارزش خود پنبه بیشتر است.‏ حالا فکر میکنید بهتر استگاوي بخرید و از محل فروش شیر آن کمبود زندگیتان را تامین کنید ولی این نیز جوابنمیدهد.‏ در آمریکا و اروپا به ازاي هر گاو روزانه2(2)دلار سوبسید پرداخت میکنند یعنی براي هرگاو حتا بیش از درآمد روزانهي شما و همسایههاي شما خرج میکنند.‏ با خود می گوئید چقدرزندگی خوب بود اگر به اندازهاي که از گاوهاي اروپائی پذیرائی میشد از ما هم پذیرایی میشد.»‏پس از گذشت سه دهه در مییابیم که فرایند ‏«جهانیشدن»‏ که بهتر است ‏«جهانیسازي»‏ نامیده شود ‏(چرا که‏«شدن»‏فرایندي خودبهخودي و‏«سازي»‏داراي فاعلی مشخص است)‏در بیشتر نقاط جهان بهجز فقر،‏بیعدالتی،‏ تخریب محیط زیست،‏ طرد اجتماعی و افزایش شکاف طبقاتی نتیجهي دیگري در پی نداشته است،‏ واین عوارض نه تنها دامن جهان توسعه نیافته و درحال توسعه را گرفته،‏ که بسیاري از مردم جهان توسعهیافتهيصنعتی را هم گرفتار کرده است.‏به عنوان مثال به وضعیت چند دههي اخیرغیرمدیریتی ‏(کهآمریکا توجه کنیم.‏بین سالهاي1973 تا 194780درصد از کارهاي آمریکائیها را در بر میگیرد)‏1حذف تورم و به عبارت اقتصادي برمبناي دلار واقعی است)‏80حقوق کارهايدرصد افزایش یافت.‏ ‏(این افزایش پس از1 Real Dollars