نولیبرالیسم در بوته ي نقد

دوتعدیل ساختاري و نولیبرالیسم در ایراناین روزها واژگان و اصطلاحاتی چون طرح تحول اقتصادي،‏ ریاضت اقتصادي،‏ هدفمندسازي یارانهها،‏خصوصیسازي،‏ آزادسازي اقتصاد و...بیشترین کاربرد را در مباحثات و مجادلات اقتصادي و سیاسی ایران دارند.‏تأکید بیش از اندازهي دولت بر این سیاستها،‏ گاهی این گونه القا میکند که این سیاستها از ابتکارات وخلاقیتهاي دولت فعلی است.‏اگر چه ما ملتی داراي حافظهي تاریخی ضعیف هستیم که کمتر از تجارب عقیم ماندهي گذشته درسآموختهایم و اغلب به تکرارشان اقدام کردهایم،‏ اما توجه به تحولات اقتصادي و سیاسی جهان طی سه دههيگذشته و آبشخورهاي نظري این تحولات،‏ ما را به این سمت و سو سوق میدهد که آنچه در دوران فعلی و درقالب واژگان و اصطلاحات فوقالذکر،‏ بیان میشود به هیچ عنوان امر بدیع و نوآوارانهاي در سطح جهان نمیباشد،‏بلکه داراي پیشینهي سه دههاي است و در بسیاري از مناطق و کشورهاي جهان اجرا شده و آثار و نتایجمنفیاش را نمایان کرده است.‏هدف از نوشتار حاضر،‏ ریشهیابی برنامهها و سیاستهاي اقتصادي کنونی و بررسی پیشینهي نظري اینسیاستها میباشد.‏2ساختاري»‏در این مقاله سعی شده است ضمن بیان مفاهیم1‏«اجماع واشنگتن»‏ و ‏«برنامههاي تعدیل، با اشاره به نظریات اقتصاددانان و کارشناسان مستقل،‏ توضیح داده شود که بر خلاف گفتماندولتی موجود مبنی بر سازشناپذیري با برنامهها و سیاستهایی که دولتها و قدرتهاي مسلط جهانی،‏ به1 Washington Consensus2 Structural Adjustment Programs (SAPs)