نولیبرالیسم در بوته ي نقد

يدهياريهايهاياريهايهايهايهاتقدیر نامشترك مسافران تایتانیک 130احمقانی که به جاي لاس زدن با روزمرگی خود و لذت بردن از آن،‏ خطر اخراج و احظار و بیکاري و تبعید ومهاجرت اجباري را به جان میخرند تا سرشت انسانی خود را بروزي بایسته داده باشند.‏ از این حیث احمق ودیوانه اند که با اکثریتیتکراري و نیندیشیکه تسلیم روابط و مناسبات موجود میشوند،‏ مرزبنديدارند و همچون آنها روالروزمره را ادامه نمیدهند و مناسبات شعور متعارف ‏(بی شعوري حاکم)‏ را به هم میریزد!.‏کسانی که به تعبیر کانت در شعار روشنگري،‏ دلیرند در بکارگیري از فهم خویش(2)و تفکر انتقادي خویش راهمچون نشئگانی سرمست به عمود خیمهي اندیشه وا نمیگذارند و ‏«اندیشیدن»‏ را به مرخصی گسیل نمیکنند،‏رنج اش را متحمل میشوند و به اندیشیدن خطر می کنند.‏در برابر این عده کسانی قرار دارند که با ساده انگاري خاص خود جهان پیرامون خود را چنین تفسیر میکنند کهعدهاي به ینیروي هوش و ذکاوت و سخت کوشی خود به مدارج بالا نائل گشته اند و حق سروري و رهبريبر دیگران را دارند.‏ چنین آموزههایی هر روزه در کلاسامروز ‏«جوامع دانایی محور»‏ و1‏«دانش بنیان « هستند.‏درس دانشگاهها به دانشجویان حقنه میشود:‏ جوامعKnowledge is Powerشعار چنین جوامعی است.‏سر آمد بودن دیگر از روابط قدرت نشأت گرفته از تضاد کار و سرمایه حاصل نمیشود بلکه آن که سرآمد استبه مدد دانسته‏«سرمایه»‏ردهبندي دانایی دارند.‏خویش به سرآمدينائل آمده است.‏با خدماتیو تضاد میان آنها منسوخ گشته است و هر آن چه هست داناییآنان که سرآمد هستند به یسرمایهدار شایستهيذکاوت و هوشمندي فرديکه کارآفرینی از رشته» شادر این چهارچوب نظري ‏»فرد»‏شدن جوامع جدید صحبت ازاست و جایگاهیو ‏«کار»‏که افراد درقواي فکري و خلاقهي خویش دست به ابتکارات نوین میزنند و به جاي عنواندریافت عنوان محترمانهتر و کمخطرتريچون‏«کار آفرین»‏هستند.‏اینان با خلاقیت وتغال زایی»‏ میکنند و براي نیروي کار جامعه ایجاد شغل میکنند!.‏ چنین استنوینی است که باید در دانشگاهریز و درست آموزش داده شود.‏منتزع از ساختار سیاسی-‏ اقتصادي پنداشته میشود و موفقیتها و شکستاو حاصل ابتکارات یا اشتباهات شخصی اوست.‏ به بیان پیر بوردیو:‏اشراف دولتیمینامیم،‏ به دیگر سخن کسانیکه همهيویژگی» ‏«برندگان»‏و ‏«بازندگان»،‏ اشرافیت،‏ آنان کهاشرافیت را به معنايقرون وسطاییآندارند و اقتدارشان مدیون تحصیلاتشان،‏ یا بنا به دیدگاه خودشان،‏ هوشمندياي است که آن را موهبتی آسمانیمیدانند؛ حال آنکه میدانیم در جهان واقعیت،‏ این امکان را جامعه توزیع میکند و نابرابري در هوشمندي ازنابرابريایدئولوژي است.‏ اجتماعیتواناییو کارآمديبه خوبیضدیتیرا توجیه میکند که تقریبا همانندضدیت میان اربابان و بردگان است.‏ در یک سو شهروندانی کاملند که تواناییها و فعالیتهایی با دستمزد بالا و1 Knowledge-based Society