نولیبرالیسم در بوته ي نقد

دآیسرمایهداري و تولید رضایت 101دهها تصویر زیبا از سرزمینی که فقط سه دهه پیشریگزاري خشک و بیآب و علف بوده است.‏ آنچه دررسانهها به رخ کشیده میشود تنها گوشهاي از واقعیتاست:‏ که اگر سرمایهاي در دستانت باشد میتوانی بهداراییهایی برسی.‏ در این رسانهها معمولا از روي دیگرسکهي دوبی سخنی به میان نمی.روي دیگري کهنصیب کارگران و زحمتکشان میشود،‏ آنان کهسرمایهاي براي خرید ندارند و ناگزیر نیروي کارشان رابه فروش میرسانند.‏در پوشش تمامی تبلیغات کر و کور کنندهي رسانههادربارهي این بهشت سرمایهداري،‏ گفته نمیشود که دراین جزیرهي افسانهاي اتحادیههاي کارگري و بخشاعظم اعتصابها غیرقانونیاند و فعالین کارگري موردپیگرد قرار میگیرند،‏99درصد از نیروي کارِ‏ بخش خصوصی از شهروندان این کشور نیستند و هرلحظه وبیدرنگ میتوان آنها را به وطنشان بازگرداند.‏ مقررات سازمان بینالمللی کار را به ریشخند میگیرند و ازامضاي معاهدهي بینالمللی کارگران مهاجر سرباز میزنند.‏ مطبوعات محلی حق ندارند در مورد کارگران مهاجر،‏شرایط کار غیرانسانی و خودفروشی زنان گزارش یا مطلبی درج کنند و پلیس این کشور در عین حال که برواردات غیرقانونی طلا و الماس و افرادي که هویت خود را پنهان میکنند و به صورت همزمانویلا را نقد 25میخرند،‏ چشم میبندد،‏ کارگران پاکستانی را که بهخاطر نگرفتن دستمزد از مقاطعهکاران شکایت میکنند،‏ ازکشور بیرون میاندازد یا به زندان میفرستد.‏ دوشیزگان فیلیپینی را بهخاطر اعتراض به تجاوز کارفرماها به آنهابه جرم زنا بازداشت و تنبیه میکند.‏شیوهي دیگر در شکلدادن به اذهان مردم و بدیهیسازي روند سرمایهداري و از پی آن نابرابري در جامعه،‏استفاده از تئوريهاي علمی و اقتصادي،‏ چون تئوري چارلز داروین و آدام اسمیت است.‏ داروین معتقد است کهدر میان گونههاي موجودات زنده،‏ فقط گونههایی که بتوانند در رقابت با دیگران بهتر با طبیعت سازش کنند،‏باقی میمانند و به تولید مثل میپردازند و گونههاي نامناسب نابود میشوند.‏ در نظام سرمایهداري با تکیه به اینتئوري،‏ به مردم القا میکنند که آنهایی که قدرت رقابت بیشتر و سرمایهي بیشتري دارند،‏ توان بقا و رشددارند و آنهایی که در این بازار رقابت ضعیفترند،‏ گونههاي نامناسب تلقی میشوند و خودبهخود از دور خارج