8 ﻣﺎﺭﺱ، ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ! ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻔﺖ ﻭ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﻮﻟﻴﺒﺮ - مجله مهرگان

فمينيسم ليبرال در برابر سوسياليسممحمد قراگوزلو*‏در آمددو حنبش اجتماعى با دو افق متضاد و دو منافعطبقاتى مختلف در مقابل هم صف كشيده اند.‏عرصه ى كلى و ساختارى اين دو جنبش در ميدانىوسيع به اندازه ى تضاد كار-‏ سرمايه شكل بسته استو در تمام زمينه ها از جمله مطالبات فرهنگى،‏ ملى وحتى جنسيتى آب بندى شده است!‏ در اين كه ايندو جنبش بر مبناى ماهيت طبقاتى خود نمى توانند بهائتلاف هاى مقطعى و كوتاه مدت وارد شوند مسالهى پيچيده يى نيست.‏ اما اين واقعيت هم در عينحال محرز است كه يك جنبش ‏(ليبراليسم)‏ متعلقبه گذشته است و در راديكال ترين شكل مبارزه ىمطالباتى خود تنها يك راه براى رستگارى دارد.‏پيوستن به جنبشى كه متعلق به طبقه ى زنده و بالندهو آينده نگر است.‏ تا آن جا كه به تحليل صاحب اينقلم مربوط مى شود تمام خرده ‏«تضادها»‏ و مسايلى ازجمله تحقق پلاتفرم هاى حداكثرى زنان ليبرال را درمتن يك جنبش فراگير سوسياليستى تحت هژمونىطبقه ى كارگر تحقق پذير مى داند.‏ تنها در ميدان يكجنبش ماكرو است كه زنان ليبرال هم مى توانند تمامآرمان هاى ميكروى خود-‏ از جمله حقوق مدنى-‏را پى بگيرند.‏ طرح اين ادعا از اين منظر صورتنمى گيرد كه ما به يك ايده ئولوژى اعتقاد و باورداريم.‏ بر عكس،‏ ما سوسياليسم را ايده ئولوژى وعقيده و باور و ايمان و مشابه اين تعبيرات نمى دانيم.‏بحران هاى ادوارى و ساختارى سرمايه دارى ازمدت هاى پيش جريان هاى سنتريستى و سوسيالدموكرات ها و چپ هاى دموكرات را نيز با ما همراهكرده است كه تنها راه نجات جامعه سوسياليسماست.‏ جنبش زنان ليبرال اگر تا كنون به اين واقعيتبديهى پى نبرده باشد تنها با يك تحليل قابل ارزيابىاست.‏ چشم داشت به بالا و اميد بستن به رفرميسماز سوى واعظان بورژوازى.‏ در اين صورت از دستما براى تحقير روز افزون اين دوستان كارى ساختهنيست.‏ متاسفانه در اين مقاله طى فصل هاى موجز بهتبيين تلاش بى هوده ى جنبش زنان ليبرال خواهمپرداخت و همه ى اميدم اين است كه اين دوستان‏«دولت-‏ زنانى»‏ مانند نمايندگان شبه ليبرال و در واقعرفرميست كنسرواتيست مجلس ششم را رها كنند وبه جنبش طبقاتى كارگران سوسياليست ملحق شوند.‏جنبشى كه براى آزادى كل جامعه مبارزه مى كند.‏گيرم كه اين پيوستن دشوار از سوى خرده بورژوازىِ‏تحتانى در عصر امپرياليسم امرى ممكن و مترقىاست كه مى تواند توان دموكراتيك جنبش كارگرىرا فربه تر سازد.‏ با اين توضيح ناگزير به چند موضعِ‏واضح اشاره مى كنم:‏الف.‏ هرگونه دفع ستم جنسى از زنان؛ مالكيت مطلقزنان بر تن و جانِ‏ خود و حذف دخالت دولت و جامعهاز روابط خصوصى و اختيارى زنان و مردان فقط درگرو رفع ستم طبقاتى است و به همين سبب هردر جامعه ى سرمايه دارى – از جمله سرمايهدارى نسبتاً‏ پيش رفته ى ايران-‏ هر گونه سخنگفتن از تضادهايى مانند سنت – مدرنيته و بهحاشيه راندن تضاد اصلى كار – سرمايه لاجرمبه جنبش هاى هويت ياب از جمله " جنبشِ‏زنان ليبرال " و ساير جنبش هاى فراطبقاتىمجال ظهور فورى مى دهد.‏ واضح است كه اينجنبش ها – مانند ‏"كمپين يك ميليون امضا"-‏به دليل فقدان پاى گاه و خاست گاه طبقاتىمنسجم و يك پارچه و لاجرم حركت ژلاتينى وپاندوليستى ميان طبقات دارا و ندار به سرعتمضمحل مى شوند.‏شكل تلاش براى دست يابى به حقوق تضييع شده ىزنان در انواع حوزه هاى مدنى زمانى موفقيت آميزخواهد بود كه با مبارزه ى طبقاتى فرودستان جامعه وبه طور مشخص تحت هژمونى طبقه ى كارگر پيوندىارگانيك برقرار كند.‏ دست آوردهاى مبتنى بر آزادى وبرابرى چنين مبارزه يى بى ترديد شامل زنان طبقه ىبورژوازى نيز مى شود.‏ب.‏ در جامعه ى سرمايه دارى – از جمله سرمايهدارى نسبتا پيش رفته ى ايران-‏ هر گونه سخن گفتناز تضادهايى مانند سنت – مدرنيته و به حاشيه راندنتضاد اصلى كار – سرمايه لاجرم به جنبش هاى هويتياب از جمله " جنبشِ‏ زنان ليبرال " و ساير جنبش هاىفراطبقاتى مجال ظهور فورى مى دهد.‏ واضح است كهاين جنبش ها – مانند ‏"كمپين يك ميليون امضا"-‏ بهدليل فقدان پاى گاه و خاست گاه طبقاتى منسجم وماهنامه اقتصادي،‏ اجتماعي،‏ فرهنگي و هنري46