8 ﻣﺎﺭﺱ، ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﺮﺩﺍﻥ! ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻔﺖ ﻭ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﻮﻟﻴﺒﺮ - مجله مهرگان

ياد روز 8 مارس روز جهانى زنجنبش زنان و مبارزه طبقاتىمسئله زن و جنبش زنان مانند ساير جنبش هاىمدنى،‏ قومى،‏ نژادى و زيست محيطى،‏ زاييدهنظام سرمايه دارى است كه با ديدى تقليلگرايانه به يك جنبش حقوقى تبديل شده است.‏چنين جنبش هايى بدون توجه به وابستگىطبقاتى عناصر شكل دهنده آن مى تواند از مسيرخود منحرف و به كنشى ضد خود تبديل شود.‏جنبش زنان كه تلاش مى شود به قباى طبقهبه اصطلاح متوسط دوخته شود معجونى درهمجوش و همان قدر گمراه كننده است كه – طبقهمتوسط طبق تعريف ماركس-‏ نادرست است.‏ماركس و انگلس در تعريف خود از طبقهدر كتاب ايدئولوژى آلمانى مى گويند:‏ طبقهمجموعه اى از اقشار يا گروه ها نيست.‏ افرادمجزا فقط تا جايى تشكيل طبقه مى دهند كهقرار باشد مشتركا مبارزه اى را عليه طبقه ديگرترتيب دهند.‏ يعنى طبقه پيش از هر چيز ازطريق تضاد آن با ساير طبقات تعريف مى شود.‏با اين تعريف مشخص مى شود كه اختراع طبقهمتوسط كه بنا به ساخت و عناصر تشكيل دهندهآن همگن نيست اختراعى گمراه كننده است.‏ بهطريق اولى جنبش فمينيست هاى ليبرال نه تنهاداراى منافع يكسانى نيستند كه در بسيارى موارددچار تخاصم منافع مادى،‏ فرهنگى و سياسى واجتماعى با ديگر زنان عضو جامعه نيز هستند.‏زيرا كه اين به اصطلاح طبقه متوسط جديد كهجنبش زنان شهرى از زير قباى آن بيرون پريدهاست،‏ اگر قرار باشد در درون طبقه متوسطتعريف شوند هر كدام داراى منافع مادى متفاوتو بلكه متخاصمى هستند و اگر قرار باشد با همهزنان شهرى و روستايى از هر طبقه اى سنجيدهشوند داراى چنان منافع و خواسته هايى هستندكه با يك من سريش به هم چسبانده نمى شوند.‏جنبش زنان ليبرال در خود نمى تواند عناصرىاز زنان كارگر را جاى دهد.‏ زيرا ممكن است درمحيط كار و در اجتماع زن كارگر در شركتىمتعلق به زن سرمايه دار يا شوهر او كار كند.‏زن كارگر عضو اتحاديه يا سنديكاى كارگرىنمى تواند در خيابان دوشادوش زن وابسته بهطبقه سرمايه دار براى حقوق زنان مبارز كند.‏جنبش زنان بدون تكيه به طبقه كارگر در نهايتتبديل به درخواست هاى شخصى مانند كار درخانه و تربيت و آموزش كودكان و يا دستيابى بهشغل بهتر و مقام بالاتر مى گردد كه در خود نطفهاختلاف و حسادت ميان همرزمان سابق را همراهدارد.‏ اعضاى جنبش حقوق زن نه تنها براىاحقاق حقوق مادى و اجتماعى زنان فعاليتىنمى كنند بلكه به دنبال آن هستند تا موقعيت خودرا در جامعه بهبود بخشيده و به مشاغلى با درآمدبالا و زندگى مرفه دست يابند.‏ رفرميست هاىفرصت طلب نيز با نفوذ در اين جنبش آن را بهابزارى براى تعديل و بزك كردن چهره خشن ومردسالار نظام سرمايه دارى و فردگرايانه تبديلكنند.‏ هر جنبشى بدون تكيه به كارگر به عنوانسوژه اصلى مبارزه طبقاتى،‏ دامگهى است كهنيرو و توان اعضا جنبش را در مبارزه با سوژهاصلى آن به تحليل برده و آن را به مترسكى دردستان گروه هاى چپ نما و يا ادا اطوارهاى چپىدر خدمت بورژوازى تنزل مى دهد.‏