...תדעור דיב Nada Natour

ندى ناطوربيد ترتجנדא נאטורNada Natour ביד רועדת...‏With Tremulous Hands...1

خاليا املخ.‏سأسميه مرض الرقص.‏انه ييضء الفضاء الذي أعيش فيه ويتحكمبنظام حياتي.‏أصابعي تفقد السيطرة وتتحرك دونارادتي وأنا أتمزق.‏أعرق.‏تالطف يداي الراجفتان وجهي فأدركأنني لم أفقد االحساس وال االتجاه.‏عندها أصبح فراشة.‏‏»الفراشة سعيدة ألنها فراشة«.‏انها تحلق.‏تصطدم بالحواجز وتجربها عىل تغيريمسارها وعىل التحليق والهبوط.‏الفراشة تواصل طريقها...‏وأنا أيضا أواصل طريقي.‏بيدين راجفتني وقدمني راقصتني.‏هذه هي رقصتي.‏حني أتحرك تحلق مشاعري وتهبط.‏أنا سعيدة ألنني ما زلت أستمتع بمالطفةأناميل ولها ما تالطفه.‏لها األرض.‏األرض جميلة وال نهاية لها وهي تحبأن نالطفها حتى بيد راجفة وأصابعمتشنجة.‏أشعر بالسعادة لوجود األرض.‏انها يل ولكل من يحبها.‏ فقط ملن يحبها.‏ولدت يف حقول واسعة وأرض مزهرةوفضاء يخلو من الغبار،‏ ومن هناكاقتلعت اىل وطن الدخان والرصاص.‏عندما عدت اىل األرض كانت خائفة.‏كانت تستغيث.‏تحسستها فشعرت بالطمأنينة وهيأيضا اطمأنت.‏3

לא יכולתי יותר לחשוב,‏ לאכול,‏ ולשתות.‏תחושת קיפאון,‏ ונוקשות בגופי.‏אני מתכווצת,‏ מתקטנת,‏ מתקשה כמו כדורשלג.‏אני מנסה להחביא את הראש,‏ להחזיק אתהידיים,‏ לקפל את הרגליים.‏אני מאבדת כיוון,‏ אין לי יותר מחשבה.‏ ישבי רק פחד.‏אני הופכת לעיגול קטן,‏ אבן שכל אחד יכוללבעוט בה ולהיפטר ממנה.‏כמו אדם חולם שמישהו רודף אחריו והואמנסה לברוח.‏האדם לא יכול לרוץ בחלום,‏ לא יכול להגןעל עצמו.‏הפחד ממוות מעיר אותו מתרדמתו וגםמחלומו.‏זה מה שאני מרגישה בזמן האין ‏)אוף(‏ שלהפרקינגסון.‏ בתרדמתם של תאי המוח.‏מחלת הריקוד,‏ אני אקרא לה.‏ מחלהשמאירה את החלל בו אני חיהומכתיבה את קצב חיי.‏האצבעות משתוללות ועושות מה שבא להןוכך נוצר הקרע.‏אני מזיעה.‏רק כאשר ידי הרועדות מלטפות את פניאני יודעת שאני לא מאבדת את התחושהואת הכיוון.‏אז אני פרפר.‏‏“הפרפר ודאי שמח להיות פרפר”.‏הוא עף.‏ נתקל במכשולים.‏ מאלצים אותולשנות כיוון.‏ מכריחים אותו להמריאולנחות.‏ והוא ממשיך בדרכו...‏גם אני אמשיך בדרכי.‏עם ידיים רועדות ורגליים רוקדות.‏5

Nada NatourWith Tremulous Hands...I have been told of Hell.At the end of life, every sinful manheads for Hell, they said.A horned Devil sits him there,with a long coiled tongue and anassortment of scorching red-hottools of iron and volcanic fire.If this now were the end of life, theearth would gape open and theDevil would hail and beckon me tocome. Caught you!A terrible fear gripped me uponhearing a woman with a wrinkledface make this prophecy.I could no longer think, eat ordrink.A frozen feeling and rigidity in mybody.I become compressed, small,hardened as a snowball.I try to hide the head, hold thehands, flex the legs.I lose sense of direction, I have nomore thought, I have only fear.I become a small ball, a stone thatanybody can kick and be rid of.Like a man dreaming someone ischasing him and trying to get away.A man cannot run in a dream,9